Λίγο πριν την πολυαναμενόμενη συναυλία του στην Αθήνα, το Σάββατο 3 Δεκεμβρίου στο γήπεδο TAE KWON DO, ο Jack Savoretti μοιράζεται μαζί μας το soundtrack της ζωής του.
Απο τον Γιώργο Μουχταρίδη
28/11/2022
O Jack Savoretti επιλέγει τα τραγούδια που σημάδεψαν τη ζωή του και μιλά στον Γιώργο Μουχταρίδη για τους Simon & Garfunkel, τον Tom Petty και τον Lucio Dalla, σε μια αναδρομή στα καλοκαίρια του στη Μεσόγειο και την εφηβεία του στο Λονδίνο, φέρνοντας μια νέα παράδοση στον Pepper 96,6!
Eπιμέλεια: Μαρία Μεταξά
Γ.M.: Καλώς ήρθες στην Αθήνα για άλλη μια φορά!
J.S.: Ευχαριστώ πολύ! Είναι πάντα ωραία να είμαι εδώ.
Είναι πάντα ωραία και πάντα αισιόδοξα.
Ναι, υπάρχει ελπίδα! Είναι λες και κάθε φορά που βρισκόμαστε συμβολίζει κάποια πρόοδο στον κόσμο, κάτι ελπιδοφόρο συμβαίνει.
Μία κανονικότητα που είχαμε πεθυμήσει πολύ. Πώς ήταν για σένα οι τελευταίοι μήνες;
Για όλους τους ανθρώπους, ανεξαρτήτως πεδίου, ήταν ένα μεγάλο σοκ. Επριστρέψαμε σε μια πραγματικότητα που γνωρίζαμε, που δε μοιάζει καθόλου με την πραγματικότητα που γνωρίζαμε. Έχουμε την ψευδαίσθηση πως επιστρέψαμε στο πώς ήταν τα πράγματα προηγουμένως, αλλά τα πράγματα έχουν αλλάξει ―ο κόσμος έχει αλλάξει. Τεχνολογικά, πολιτικά, πολιτισμικά, κοινωνικά, έχουν υπάρξει τεράστιες αλλαγές. Βγήκαμε όλοι από αυτή την σαν όνειρο καραντίνα, ξαφνικά πίσω στη δράση! Υπάρχει πολλή ελπίδα και θετικότητα, αλλά θα χρειαστεί χρόνος για να μπορέσουμε να επανέλθουμε, και μικρά βήματα.
Τα τραγούδια σου, για πολλούς ακροατές μας, είναι κομμάτι του soundtrack της ζωής τους. Και νομίζω είναι δίκαιο για εκείνους να μάθουν ποια τραγούδια ανήκουν στο soundtrack της δικής σου ζωής.
Simon & Garfunkel – Kathy’s Song
Αυτό είναι ένα τραγούδι που ακόμα με ανατριχιάζει κάθε φορά που το ακούω. Ανακάλυψα τους Simon& Garfunkel όταν ήμουν 13-14, σε ένα επαγγελματικό ταξίδι του πατέρα μου στην Κωνσταντινούπολη. Θυμάμαι να είμαι πολύ ενθουσιασμένος στο αεροδρόμιο, με το Walkman μου, και στο μαγαζί υπήρχε ένα Greatest Hits των Simon & Garfunkel ―τότε αγόραζες 4 κασέτες σε έναν τόμο. Το είχα αγοράσει και με τρέλανε κάθε κομμάτι, αλλά αυτό το συγκεκριμένο, το Kathy’s Song, έμεινε μαζί μου για τα επόμενα δύο χρόνια. Από εκεί που ήμουν ένα νεαρό, αφελές αγόρι, ανακάλυψα τη μουσική των Bob Dylan, Kris Kristofferson, Joni Mitchell, Joan Baez, James Taylor ―τον αμερικανικό ήχο των ‘60s, κυρίως της Νέας Υόρκης. Εθίστηκα σε αυτό το στυλ μουσικής. Και ο λόγος ήταν κομμάτια σαν αυτό.
Όταν άκουσα για πρώτη φορά αυτό το κομμάτι μέχρι το τέλος, δεν μπορούσα να πιστέψω πως είχαν περάσει μόλις τρία λεπτά από τη ζωή μου. Ήταν σαν να είχα διαβάσει βιβλίο, σαν να είχα δει μια ταινία. Είχα βιώσει αυτή την απίστευτη ιστορία σε μόνο τρία λεπτά, και αυτό με τρέλανε! Είχα πάθει εμμονή με αυτό το κομμάτι όταν ήμουν 15-16, το άκουγα κάθε μέρα. Αλλά δεν είχε καμία σχέση με τη ζωή μου τότε. Αυτό που με τρομάζει είναι ότι σήμερα, είκοσι χρόνια μετά, είναι ακριβώς η ζωή μου αυτό που περιγράφει. Είναι λες και η ζωή μου έδωσε ένα χάρτη, με αυτό το τραγούδι, και τον ακολουθώ από τότε. Και δεν ξέρω αν μιμείται η ζωή την τέχνη ή αν είναι η τέχνη που μιμείται τη ζωή, αλλά αυτό είναι ένα τραγούδι που θα ήθελα να έχω γράψει.
And from the shelter of my mind
Through the window of my eyes
I gaze beyond the rain-drenched streets
To England where my heart lies
Αυτό ακριβώς αισθάνομαι κάθε φορά που φεύγω από το σπίτι. Είναι η ιστορία ενός τροβαδούρου που έχει αφήσει την καρδιά του στην Αγγλία, και αυτό ακριβώς νιώθω κι εγώ.
O Elvis ήταν ο βασιλιάς του rock ‘n’ roll, o James Brown ήταν ο βασιλιάς της funk, o Sam Cooke ήταν ο βασιλιάς της soul, και ο Paul Simon είναι ο βασιλιάς του songwriting.
Ben Harper – Homeless Child
Το Homeless Child του Ben Harper είναι από το δίσκο του 1997, «The World To Live». Μέχρι το σημείο εκείνο, ό,τι άκουγα ήταν από τη δεκαετία του ΄60, τίποτα σύγχρονο. Ό,τι άκουγαν οι φίλοι μου που ήταν σύγχρονο της εποχής μας, δε μου άρεσε καθόλου ―δεν συμμετείχα σε ό,τι τάση υπήρχε στα μέσα των ‘90s. Μέχρι που ένας φίλος μού έβαλε αυτό το δίσκο, και θυμάμαι να ακούω το Homeless Child, και είχε κάτι από τη δεκαετία του ’60, αλλά ήταν πολύ σχετικό με τη ζωή μου εκείνη τη στιγμή. Ήταν η πρώτη φορά που άκουγα έναν καλλιτέχνη να κάνει μουσική που σχετιζόταν με τη ζωή μου ως νέου ανθρώπου στην κοινωνία εκείνη την εποχή. Ό,τι ανέφερε στο άλμπουμ αντανακλούσε αυτά που πίστευα κι εγώ για τον κόσμο.
Αυτός ο δίσκος συνέβαλε στο να καταλάβω πως κι εγώ μπορούσα να γίνω τραγουδοποιός· μέχρι τότε, νόμιζα πως ήταν κάτι από το παρελθόν. Νόμιζα πως έπρεπε να κάνεις pop ή rock, ή hip hop ή rap ―αυτά συνέβαιναν στα ‘90s. O Ben Harper ήταν ο πρώτος που με έκανε να καταλάβω ότι μπορούσες ακόμα να πιάσεις μια κιθάρα και να πεις μια ιστορία.
Ένιωθα κι εγώ ένα άστεγο παιδί όπως στο τραγούδι, έτσι όπως ταξίδευα συνεχώς.
Απ’ ό,τι καταλαβαίνω, δεν σου άρεσαν ιδιαίτερα οι ποπ επιτυχίες.
Τώρα πρόσφατα άρχισα να εκτιμώ την ποπ! Νομίζω πως έχει να κάνει με το ότι κατάλαβα τη μαεστρία πίσω από την ποπ, όντας μέσα στο παιχνίδι για καιρό. Δεν τη λάμβανα υπ’ όψιν όταν ήμουν παιδάκι. Όταν κάτι άρεσε σε όλους, αυτόματα το απέρριπτα ―μισώ τη λέξη trendy, είτε έχει να κάνει με μόδα είτε με μουσική. Κάτι που εμφανίζεται γρήγορα, συνήθως εξαφανίζεται το ίδιο γρήγορα. Μου αρέσουν τα πράγματα που χρειάζονται περισσότερο χρόνο για να τα ανακαλύψεις.
Crosby, Stills & Nash – Wooden Ships
Η σκηνή του Laurel Canyon στις αρχές του ’70 είναι σαν τον κήπο της Εδέμ για μένα, είναι μαγική! Ακόμα χάνομαι ακούγοντας Jakson Brown, Joni Mitchell, James Taylor και Crosby, Stills & Nash. Μπορείς να φανταστείς να αράζεις στο δάσος και ο Jim Morrison να εμφανίζεται κάθε τόσο και να ζωντανεύει το πάρτι; Ήταν τρομερή περίοδος, σε μεγάλο βαθμό χάρη στον David Geffen και την Geffen Records!
Πάντως όταν άκουσα τους Crosby, Stills & Nash ήταν η πρώτη φορά που άκουσα πολλαπλές αρμονίες με πραγματικό βάθος. Υπήρχε πολιτική, κουλτούρα, επανάσταση στον ήχο τους και, ως δεκαεξάχρονου εφήβου, αυτό μου άρεσε πολύ. Στη δεκαετία του ‘90 άκουγες πολύ συχνά Crosby, Stills & Nash στο σχολείο στην Αμερική, η αμερικάνικη grunge επέστρεφε στα ‘60s για να πάρει έμπνευση.
Το συγκεκριμένο κομμάτι το αγαπώ γιατί μου αρέσει πολύ η ιστορία με τους δύο φυλακισμένους στο στρατόπεδο συγκέντρωσης που ονειρεύονται τη διαφυγή και φαντάζονται αυτά τα ξύλινα πλοία. Κάτι υπάρχει μέσα στο κομμάτι αυτό, και από την στιγμή που ξεκινάει δεν μπορείς παρά να κλείσεις τα μάτια σου και να βρεθείς σε μια κάπως ψυχεδελική, προσωπική και εσωτερική επανάσταση, αφήνοντας τον εαυτό σου ελεύθερο. Η μουσική μοιάζει με όνειρο και είναι μοναδικό!
Creedence Clearwater Revival – Fortunate Son
Βρεθήκαμε πάλι στα τέλη της δεκαετίας του 60’!
Ναι, αυτή ήταν η αγαπημένη μου εποχή. Είχα εμμονή με οτιδήποτε αμερικάνικο εκείνης της περιόδου. Έμαθα την μπάντα χάρη σε μια κοπέλα, και την ερωτεύτηκα. Και μιλώντας πάλι για επανάσταση, όταν είσαι έφηβος και συνειδητοποιείς ότι η φωνή σου μετράει ―ή έστω θέλεις να μετράει, κι εγώ ήμουν από εκείνους που ήθελαν να αλλάξουν τον κόσμο―, αυτό το τραγούδι είναι σαν μια κραυγή, και το θεωρούσα φανταστικό. Ακόμα το ακούω και θέλω να βγω στους δρόμους και να ξεκινήσω μια επανάσταση!
Tom Petty & The Heartbreakers – Wildflowers
Αισθάνομαι ότι o Tom Petty δεν πήρε την αναγνώριση που του άξιζε, τουλάχιστον όχι στην Ευρώπη.
Συμφωνώ απολύτως. Στην Αμερική ήταν θεός και είναι ακόμα θεός, και για πάντα θα είναι ένας από τους μεγάλους θρύλους ―όχι μόνο της τραγουδοποιίας αλλά και του rock ‘n’ roll. Ήταν τρομερή μπάντα οι Tom Petty & The Heartbreakers. Η Stevie Nicks, όπως είναι γνωστό, έκανε τα αδύνατα δυνατά για να αφήσει τους Fleetwood Mac και να μπει στους Tom Petty & The Heartbreakers, κι εκείνος πάντα της έλεγε «no girls allowed» [σ.σ. δεν επιτρέπονται τα κορίτσια].
Υπάρχει κάτι πολύ ευχάριστο στον Tom Petty, ίσως είναι ο ήλιος της Florida. Eίναι απλά καλοί τύποι που είχαν ένα όνειρο, πήραν ένα φορτηγό και πήγαν μέχρι το Los Angeles, μπήκαν μέσα σε μια δισκογραφική εταιρία με μια κασέτα. Είχε μια μπάντα που λεγόταν Mudcrutch, που είναι ίσως το χειρότερο όνομα που μπορείς να δώσεις στην μπάντα σου, η οποία άρεσε στην δισκογραφική αλλά όχι αρκετά για να υπογράψει συμβόλαιο μαζί τους ως μπάντα ―κι έτσι, υπέγραψε συμβόλαιο μόνο ο Tom Petty.
Εκείνος δεν κατάφερε να συνθέσει μια νέα μπάντα που να του ταιριάζει, κι έτσι κάλεσε πάλι τους υπόλοιπους και δημιούργησαν τη μπάντα Tom Petty & The Heartbreakers, και απλώς κυκλοφορούσαν την μια επιτυχία μετά την άλλη. Πραγματικά πολύ καλά κομμάτια, όχι απλώς επιτυχίες για να είναι επιτυχίες. Πραγματικά πολύ καλοδουλεμένα κομμάτια, που ήταν όμως και παγκοσμίως γνωστά. Είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα γι’ αυτό που με έκανε να ερωτευτώ την pop μουσική. Είναι μεν rock ‘n’ roll, αλλά οι Tom Petty & The Heartbreakers είναι σίγουρα mainstream pop μουσική, όλοι ξέρουν τα κομμάτια τους.
Paul Simon – Graceland
Για μένα υπάρχουν τρεις καλλιτέχνες που συνεισέφεραν στο φαινόμενο της έθνικ μουσικής, που σόκαρε τον κόσμο τη δεκαετία του 2000: ο Peter Gabriel, ο David Byrne και ο Paul Simon.
Ο λόγος που διάλεξα αυτό το κομμάτι δεν είναι τόσο το ίδιο το κομμάτι, όσο το άλμπουμ στο οποίο ανήκει. Ήθελα να συμπεριλάβω το Graceland σαν αντανάκλαση ολόκληρου του άλμπουμ. Αν έπρεπε να ακούω μόνο ένα άλμπουμ για την υπόλοιπη ζωή μου σίγουρα είναι το Graceland.
Υπάρχουν τα πάντα σε αυτό το άλμπουμ: διασκέδαση, απογοητεύσεις, οικογενειακές διαμάχες και πάρα πολλή αγάπη. Όλα τα συναισθήματα που μπορεί κανείς να νιώσει υπάρχουν σε αυτό το άλμπουμ, σε συνδυασμό με πολύ rhythm & groove ―κάτι πολύ πρωτοπόρο στο χώρο της τραγουδοποιίας. Επομένως, σίγουρα ξεπέρασε τα όρια με το συγκεκριμένο δίσκο, σε παγκόσμιο επίπεδο. Την περίοδο που κυκλοφόρησε ήταν αμφιλεγόμενο, ήταν ένα πολύ θαρραλέο άλμπουμ και η πρώτη του σόλο επιτυχία.
Κάτι που επίσης μου κάνει μεγάλη εντύπωση είναι ότι πριν από αυτό είχε κυκλοφορήσει το One-Trick Pony και το There Goes Rhymin’ Simon αλλά δεν ήταν επιτυχίες, ενώ αυτό σάρωσε παγκοσμίως! Δεν νομίζω ότι γίνεται να ακούσεις αυτό το άλμπουμ και να μην νιώσεις ωραία για την ζωή, έχει τρομερή αισιοδοξία. Μιλάμε και ξαναμιλάμε για ελπίδα, και δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι πιο ελπιδοφόρο από το Graceland του Paul Simon.
Julio Iglesias – Soy un Truhán, Soy un Señor
Αυτό είναι ένα όμορφο τραγούδι για το παράδοξο του να είσαι άντρας ―αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος να το περιγράψω! Και δεν υπάρχει κάποιος που μπορεί να τραγουδήσει καλύτερα για το παράδοξο του να είσαι άντρας από τον Julio Iglesias.
Αυτή είναι μια πολύ ιδιαίτερη επιλογή κομματιού, ειδικά σε σχέση με όσα έχεις διαλέξει ως τώρα.
Μου αρέσουν οι τραγουδοποιοί και πολλοί δεν δίνουν εύσημα στον Julio. Είναι απίστευτος τραγουδοποιός και έχει μια από αυτές τις καριέρες που σε βάζουν σε ένα κουτάκι και δεν μπορείς να ξεφύγεις. Είναι ένας από τους καλύτερους τραγουδοποιούς, έχει γράψει ορισμένα καταπληκτικά τραγούδια και αυτό είναι ένα από αυτά.
Πρόσφατα, στην ηλικία που είμαι, άκουσα τον Julio Inglesia για πρώτη φορά υπό αυτό το πρίσμα και για μένα είναι ένας από τους καλύτερους τραγουδιστές όλων των εποχών. Είναι τρομερό να δεις σε μια συναυλία του με πόση άνεση τραγουδάει και η ποιότητα της φωνής του είναι εκπληκτική, είναι ένα δώρο της φύσης που μοιάζει εξωπραγματικό. Υπάρχουν ένα σωρό τρελές ιστορίες που τον περιτριγυρίζουν, αλλά, όταν πρόκειται για την τέχνη του, νομίζω πραγματικά ότι είναι ένας από τους σπουδαιότερους Ευρωπαίους καλλιτέχνες των τελευταίων 50 ετών.
Πότε άκουγες αυτό το τραγούδι;
Το άκουγα μεγαλώνοντας. Για μένα αυτό το τραγούδι είναι η μυρωδιά του ιταλικού, ισπανικού, ακόμα και ελληνικού καλοκαιριού. Μου θυμίζει τις διακοπές με τους γονείς μου, τα πρώτα ξενύχτια, να τους βλέπω να χορεύουν πάνω στα τραπέζια σε πάρτι, νυχτερινές βουτιές στη θάλασσα… Ο Julio είναι το soundtrack της παιδικής μου ηλικίας. Η μητέρα μου ήταν πολύ μεγάλη φαν, το ίδιο και ο πατέρας μου, το ίδιο και όλος ο κόσμος. Ξεχνάμε ότι ήταν γίγαντας στα τέλη της δεκαετίας του ‘70 και στις αρχές του ‘80, και ότι η μουσική του ακουγόταν παντού τα καλοκαίρια. Και ακόμα ακούγεται στη Μεσόγειο και ο κόσμος σηκώνεται και χορεύει.
Το θέμα του τραγουδιού είναι πολύ σκοτεινό, είναι για όλες τις καλές και τις άσχημες πλευρές του. Μου αρέσει πολύ αυτό.
Lucio Battisti – Una donna per amico
Είναι και αυτό τραγούδι που σου θυμίζει τις παιδικές διακοπές και την οικογένειά σου ή είναι ένα πιο ώριμο άκουσμα;
Στα τέλη της δεκαετίας του ‘90, όταν ήμουν ακόμα έφηβος που ανακάλυπτε μουσικές, ο θάνατος του Lucio ήταν μια μεγάλη αλλαγή για όλη μου τη γενιά. Όλοι τον αγαπήσαμε. Και επειδή όλοι γνωρίζαμε τον Lucio Battisti, μέσα από τους γονείς μας που τον άκουγαν στο αυτοκίνητο, τον είχαμε κατατάξει στα ακούσματα των γονιών μας. Όσο μεγάλωνα, ήταν πολύ σύνηθες να ακούμε Lucio Battisti στις γιορτές στην Ιταλία, αλλά όταν πέθανε επανεμφανίστηκαν οι μεγαλύτερές του επιτυχίες. Αυτό συμβαίνει πολύ με καλλιτέχνες που πεθαίνουν, θυμάσαι και πάλι πόσο σπουδαίοι είναι. Και ο Lucio Battisti επηρέασε πολύ τη γενιά μου, ακόμα και όσους δεν μιλούσαν Ιταλικά.
Με επηρέασε πολύ ο Lucio Battisti γιατί ποτέ δεν χωρούσε σε μια μόνο μουσική κατηγορία· σε ένα μόνο άλμπουμ του μπορεί να ακούσεις πέντε-έξι διαφορετικά στυλ, και κάθε άλμπουμ του ήταν διαφορετικό από το προηγούμενο. Για να δημιουργήσει το συγκεκριμένο δίσκο ταξίδεψε στο Λονδίνο και στο εξώφυλλο εμφανίζεται ο ίδιος με την τότε κοπέλα του σε ένα καφέ στο Λονδίνο, είναι πολύ όμορφο. Ο ήχος του ήταν πολύ διαφορετικός από τα υπόλοιπα ιταλικά άλμπουμ, ήταν πολύ μοντέρνο και funky με στοιχεία disco, που κυριαρχούσε στο Λονδίνο της εποχής. Ήταν βαθιά επηρεασμένος από πολλούς Βρετανούς καλλιτέχνες. Ο Battisti ήταν ιδιοφυία και οι παραγωγές των κομματιών του δεν έχουν ξεπεραστεί, είναι ακόμα αντάξιες με τις περισσότερες σημερινές. Για μένα είναι ο απόλυτος Ιταλός καλλιτέχνης.
Το τραγούδι αυτό έχει μια ιδιαίτερη φιλικότητα, και ο Mogol που έγραψε τους στίχους είναι κατ’ εμέ ένας από τους καλύτερους στιχουργούς. 00 48 13 Υπάρχει ένα πολύ θετικό συναίσθημα στο θέμα του κομματιού, σε έναν άντρα που διαλέγει μια γυναίκα για φίλη του.
Has this been the biggest mistake of my life
‘Cause sometimes you teach me and sometimes I learn
Or is this the greatest decision I made
Because sometimes I teach you and sometimes you learn
Love Man – Otis Redding
Ο κόσμος δεν είχε την ευκαιρία να δει πώς θα εξελισσόταν ο Otis Redding αν είχε ζήσει περισσότερο.
Είναι τρομερό να σκεφτεί κανείς τι είχε καταφέρει παρότι πέθανε στα 23 του χρόνια σε αεροπορικό δυστύχημα. Τόσο νέος αλλά τόσο επιδραστικός που ανατριχιάζω ακούγοντας τον! Αν μείνεις ακίνητος στο άκουσμα αυτού του τραγουδιού, δεν έχεις ψυχή. Οι δύο σημαντικότερες ανδρικές φωνές όλων των εποχών για εμένα είναι ο Sam Cooke και ο Otis Redding. Η φωνή του Sam είναι απαλή σαν βούτυρο, ενώ του Redding είναι σαν γροθιά στα σπλάχνα σε ό,τι αφορά το συναίσθημα. Θέλω αυτό να είναι το τραγούδι της κηδείας μου, το αναφέρω εδώ για να υπάρχει καταγεγραμμένο!
Όλοι ρωτάνε ποιό τραγούδι θέλεις να παίξει στην κηδεία σου; Ε λοιπόν, αυτό θέλω!
Caruso – Lucio Dalla
Είναι δύσκολο να συγκρατήσω τα δάκρυά μου με αυτό το τραγούδι, είναι πολύ συναισθηματικό για εμένα.
Αν έπρεπε να επιλέξεις ξανά τo δικό σου soundtrack σε ένα χρόνο από τώρα, θα διάλεγες τα ίδια κομμάτια;
Ακόμα και τώρα, θα διάλεγα δέκα άλλα τραγούδια! Πάντα μου αρέσει να κάνω τέτοια πράγματα, και ακόμα κι όταν ακούω κάποιον άλλον να επιλέγει, σκέφτομαι τι θα επέλεγα στη θέση του. Ίσως οι καλλιτέχνες που επέλεξα να έμεναν ίδιοι, και απλά να άλλαζε το τραγούδι που διάλεξα για τον καθένα ―ή μπορεί να έκανα μια-δύο διαφορετικές επιλογές. Πάντως το Kathy’s Song των Simon and Garfunkel σίγουρα θα υπήρχε στη λίστα, όπως και ο Battiste, όμως ίσως διάλεγα διαφορετικό τραγούδι του κάθε φορά. Το ίδιο και με Lucio Dalla και τον Paul Simon, αλλά σε κάθε περίπτωση θα τους επέλεγα και πάλι.
Σου θυμίζουν αυτά τα τραγούδια τη ζωή σου ως ακροατή; Aπό τον τρόπο που μας περιγράφεις τη σύνδεσή σου με τα κομμάτια, καταλαβαίνω ότι ήταν πολύ επιδραστικά για εσένα όσο μεγάλωνες.
Σίγουρα. Ήμουν ένα παιδί που γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Λονδίνο, και κάθε καλοκαίρι με άρπαζαν και με πήγαιναν στη Μεσόγειο, και ήμουν το Αγγλάκι που όμως έμενε δίπλα στη θάλασσα, περικυκλωμένος από ήχους και χρώματα και μυρωδιές και φίλους που μιλούσαν διαφορετικές γλώσσες… Και αυτό το συγκεκριμένο κομμάτι, το Caruso, ζωγραφίζει ακριβώς αυτό που βίωνα ως παιδί, το πολιτισμικό σοκ όταν φτάνεις στη Μεσόγειο, στο Portofino, στην Ιταλία και βλέπεις τις καμπάνες στις εκκλησίες, τις αδέσποτες γάτες, τη θάλασσα… Νιώθεις ότι σε κατακλύζουν όλες αυτές οι απίστευτες διαφορές από τη ζωή σου στο σπίτι. Τα ζωγραφίζει όλα αυτά σε αυτό το τραγούδι. Όλα αυτά τα τραγούδια είναι πίνακες, είναι περιγραφικές ιστορίες, και γι΄αυτό τα συγκρατώ μέσα μου με μεγάλη λεπτομέρεια. Είναι τόσο καλά γραμμένα που δεν μπορείς παρά να ερωτευτείς τη λεπτομέρεια.
Θα έλεγες οτι γράφτηκαν μαζί στίχοι και η μουσική;
Βάσει της εμπειρίας μου, για να δημιουργηθεί τέτοιου είδους μαγεία πρέπει να γράφονται μαζί, να υπάρχει μια συμβιωτική σχέση μεταξύ των στίχων και της μουσικής.
Jack, ξεκίνησες μια νέα παράδοση στην Ελλάδα, την Αθήνα, εδώ στον Pepper 96,6, τα soundtrack της ζωης! Θα ήθελα να το ξανακάνουμε, και να δούμε τι θα διαλέξεις την επόμενη φορά!
Τέλεια, θα ξανάρθω σε ένα χρόνο, και θα σας δώσω το καινούριο soundtrack, της καινούριας μου ζωής!
Δες πληροφορίες για τη συναυλία εδώ.
