Πώς κατάφερε μια σειρά χωρίς μεγάλα ονόματα, αλλά και με θεματολογία εκ πρώτης όψεως βαρετή, να βρεθεί στην κορυφή του Netflix, μαγεύοντας το διεθνές κοινό;
Απο τον Γιώργο Νάστο
30/10/2020
«Δες οπωσδήποτε το “Queen’s Gambit”!». Η φράση αυτή ακούγεται συνεχώς την τελευταία εβδομάδα, φέροντας μια τηλεοπτική σειρά του Netflix χωρίς μεγάλα ονόματα και εκ πρώτης όψεως βαρετή θεματολογία, στην κορυφή των προτιμήσεων των τηλεθεατών εντός και εκτός των ελληνικών συνόρων. Ακόμη και ο διάσημος συγγραφέας Stephen King δήλωσε στο twitter το εξής: «έχω δει πολλή τηλεόραση αυτή την καταραμένη χρονιά – ξέρω πως δεν είμαι ο μόνος – και η μίνι σειρά “The Queen’s Gambit” είναι the best of the best. Απόλυτα συναρπαστική. Νόμιζα πως τίποτα δεν θα κατάφερνε να ξεπεράσει την ταινία The Trial of the Chicago Seven όμως αυτό το mini-series το πέτυχε».
Πώς όμως έχει καταφέρει να γοητεύσει το παγκόσμιο φιλοθεάμον κοινό μια τηλεοπτική ιστορία με κεντρική ηρωίδα μια σκακίστρια; Είναι πολλοί οι λόγοι. Κατ’αρχάς η παραμυθένια ιστορία, που λειτουργεί ενδυναμωτικά σε πολλά επίπεδα (παρόλο που πρόκειται για προϊόν μυθοπλασίας): ένα κορίτσι κατακτά τον ανδροκρατούμενο κόσμο του σκακιού, μια ταλαντούχα γυναίκα οδηγείται στον θρίαμβο υπερβαίνοντας τις αντίξοες συνθήκες της ζωής της και τους προσωπικούς δαίμονες που τη βασανίζουν.
Αξίζει να σημειωθεί πως το σενάριο δεν βασίζεται σε πραγματική ιστορία, αλλά στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Walter Tevis – αν, πάντως, θέλετε να μάθετε για μια αληθινή σκακίστρια που θεωρείται σπουδαία, δεν έχετε παρά να ψάξετε το όνομα Judit Polgar. Τα παιχνίδια, ωστόσο, είναι 100% αληθινά – τα έχουν σχεδιάσει μάλιστα οι μετρ Bruce Pandolfini και Garry Kasparov (ναι, ο γνωστός).
CHARLIE GRAY/NETFLIX
Κανείς επίσης δεν θα μπορούσε να αμφισβητήσει τη φροντίδα και την καλαισθησία στην ανασύσταση της εποχής. Τα σκηνικά και τα κοστούμια είναι τόσο καλοσχεδιασμένα που η όλη ατμόσφαιρα θυμίζει το «The Crown». Βασικό συστατικό στην επιτυχημένη συνταγή αποτελούν και οι ερμηνείες των ηθοποιών. Πέραν της εκπληκτικής πρωταγωνίστριας Anya Taylor-Joy (τι μάτια είναι αυτά!), υπάρχουν εξαιρετικά ενδιαφέροντες δεύτεροι ρόλοι και οι ερμηνευτές που τους υποδύονται τα καταφέρνουν περίφημα με προεξάρχουσα τη συγκινητική Marielle Heller που παίζει τη θετή μητέρα της Ελίζαμπεθ Χάρμον.
Στα προτερήματα σίγουρα συμπεριλαμβάνεται και το νοσταλγικό 50s και 60s σάουντρακ με υπέροχα τραγούδια από το εθιστικό «You & the One» των The Vogues και το «Bert’ s Blues» του Donovan έως το «Tut Tut Tut Tut» της Gillian Hills και το «Jimmy Mack» των Martha & The Vandellas. Με τούτα και με εκείνα τα επτά επεισόδια κυλούν νεράκι, σε μια ψυχαγωγική εμπειρία με βάθος, συγκίνηση και σασπένς. Προσωπικά μπήκα στη διαδικασία να αυτομαστιγωθώ και λίγο που παρότι μικρός ήμουν καλός στο σκάκι το παράτησα γρήγορα. Τι άλλο να ζητήσει κανείς από μια σειρά;
Στην ίδια κατηγορία:
Η καθηλωτική “American Utopia”
