Για τη γενιά που περιμένει το Σαββατοκύριακο για να ζήσει και ψάχνει απεγνωσμένα μια στροβιλιζόμενη πίστα τραγουδάει η Kylie Minogue στον τελευταίο δίσκο της, ντυμένη με παγιέτες, βάτες και καλή, απενοχοποιημένη old school γκλαμουριά.
Από την Άννα Φαρδή
12/11/2020
Είναι κρίμα που φέτος κυκλοφόρησαν μερικά από τα καλύτερα χορευτικά χιτς των τελευταίων ετών, ποτισμένα με old school-ιά και ντυμένα με παγιέτες, γκλίτερ σκιές και έντονα λιπ γκλος. Έμειναν να παίζουν στο repeat του Spotify αντί να ντύνουν την (κατά φαντασία) εντυπωσιακή είσοδό μας στα κλαμπ, συνοδευόμενα από τίναγμα μαλλιού, φιλοφρονήσεις και ποτήρια στον αέρα. Το casual κατάπιε το γκλάμουρους και τα φόρεματά μας μείναν κρεμασμένα για να πάρουν τη θέση τους οι φόρμες – τουλάχιστον, μέχρι την επιστροφή μιας υπέρλαμπρης supergirl Kylie Minogue, που ήρθε ρολάροντας να σώσει την ψυχή του πάρτι και να μας ξαναντύσει με μίνι και πλατφόρμες, ακόμα κι αν είναι να βγούμε μέχρι… το σαλόνι.
Το «Disco», ήδη από τον τίτλο, δεν αφήνει πολλές αμφιβολίες για το περιεχόμενό του. Party anthems στη σειρά που κρατούν τα πνεύματα ψηλά, μπολιασμένα με λίγο από Daft Punk electronica και λίγο από την early 2000’s Kylie που όλοι αγαπήσαμε, ο δέκατος δίσκος της μας τηλεμεταφέρει σε μια εποχή χωρίς εγκλεισμούς και έγνοιες, μόνο με φώτα που τυφλώνουν και χορογραφικές εξτραβαγκάντσες.
Ένα προς ένα, τα κομμάτια ακολουθούν την κλασική συνταγή που κάνει το κεφάλι να κουνιέται ασυναίσθητα, αποκομμένο από το υπόλοιπο σώμα, μέχρι ο κορμός, οι γοφοί και τα χέρια να πάρουν χαμπάρι ένα ρυθμό από τον οποίο δε θα βγουν για το επόμενο μισάωρο. Δεν επιτρέπονται διαλλείματα – είναι ένα άλμπουμ που θα το ρουφήξεις μια κι έξω, χωρίς να περιμένεις τις τρελές κορυφώσεις αλλά και σίγουρα χωρίς να θελήσεις ούτε στιγμή να κάνεις ανάπαυση, στημένο έτσι ώστε να σε περνάει από κομμάτι σε κομμάτι στην πρώτη γραμμή του Studio 54, προσαρμοσμένου στα τετραγωνικά του διαμερίσματός σου.
Κι αυτό γιατί δεν παραδίδει κανένα insta-hit, παρά ένα σύνολο καλοφτιαγμένων, ιδρωμένων στο dancefloor μελωδιών που όμως δεν έχουν ανάγκη ενδιάμεσα γεμίσματα για στήσουν ένα δικό τους πάρτι. Είναι αλήθεια πως η Kylie δε φεύγει και πάλι μακριά από την comfort zone της, αλλά δεν της το ζητήσαμε και ποτέ στα σοβαρά. Έπειτα από μία δεκαετία μέτριων έως αδιάφορων δίσκων όμως, κοιτάει τη μουσική της με ειλικρίνεια και ωριμότητα, ταιριάζοντας λίγη από την ανεξάντλητη νεανική λάμψη της, με την εμπειρία μιας πολύχρονης καριέρας.
Ακόμα κι αν δεν βρούμε εδώ μέσα ένα νέο «Can’t get you out of my head», θα βρούμε μία συλλογή τραγουδιών «της ώρας». Τα περισσότερα είναι γραμμένα μέσα στο ανοιξιάτικο lockdown, όμως δεν φέρνουν μαζί τους τη μαυρίλα της απομόνωσης – αντίθετα, στέλνουν αντικατοπτρισμούς από τη ντισκόμπαλα, γεμίζοντας κάθε μοναχικό δωμάτιο με λάμψη.
«Can we all be as one again» αναρωτιέται στο «Say Something», ενώ η γενιά που περιμένει (ή έστω περίμενε) το σαββατοκύριακο για να βγει, δεν ξεφεύγει από την προσοχή της στο απολαυστικό «Monday Blues». Στο «Real Groove», σε ένα μιξ Daft Punk απόλαυσης και απενοχοποιημένης cheesy διάθεσης, κάνει μια πιρουέτα πάνω στα roller της τινάζοντας την περμανάντ και πετώντας μακριά κάθε φόβο, ενώ το «Dance Floor Darling» είναι η απόλυτη γκρούβα, η οποία όσο προχωρά πιο βαθιά τόσο απεκδύεται κάθε προσποίηση και σε τραβάει στη στροβιλιζόμενη πίστα. Κι αν αυτό δε φτάνει, το κλείσιμο με τον κλισέ μεν, απελευθερωμένο δε, ύμνο στην αυτοδιάθεση «Celebrate You», θα σου θυμίσει ότι δεν είναι απλά οκ να χορεύεις μόνος: είναι απόλαυση.
Δες και αυτό:
Susan Sarandon και Danny Glover βγαίνουν για χορό
