Επτά χρόνια μετά την τελευταία του εμφάνιση στην Αθήνα και μόλις μερικούς μήνες από την κυκλοφορία του, «S16», ο Γάλλος μουσικός βρέθηκε στο Ηρώδειο για μια βραδιά που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ.
Απο την Μαρία Μεταξά
09/07/2021
Ο κατά κόσμο Yoann Lemoine και καλλιτεχνικά γνωστός ως Woodkid είναι μια μοναδική περίπτωση ποπ συνθέτη που ξεκίνησε ως σκηνοθέτης μουσικών βίντεο άλλων καλλιτεχνών, όπως η Katy Perry, o Harry Styles και η Taylor Swift, και τελικά κατάφερε μέσα σε περίπου μια δεκαετία να γεμίσει το Ωδείο Ηρώδου του Αττικού με κόσμο που βροντοφωνάζει τους στίχους των τραγουδιών του.
Στη συνέντευξή του με το διευθυντή του Pepper 96,6, Γιώργο Μουχταρίδη, ο κύριος Lemoine μας είχε υποσχεθεί πως η συναυλία στο Ηρώδειο θα ήταν μοναδική· και πράγματι, δε μας απογοήτευσε ούτε στο ελάχιστο: ενώ τα visuals σε δημιουργία του ίδιου προβάλλονταν στους αρχαίους τοίχους και τους έντυναν με σεβασμό, η κλασσική ενορχήστρωση ταίριαξε εξαίσια με τις ποπ δομές των τραγουδιών με τα στιβαρά τύμπανα, και η βιομηχανική αισθητική του Woodkid συνδυάστηκε για ακόμη μία φορά υπέροχα με τη ζεστασιά του.
«Holy sh*t…» ήταν η πρώτη φράση που ξεστόμισε ο Γάλλος μουσικός, καθώς κοίταζε αποσβολωμένος τον κόσμο που γέμιζε τις κερκίδες του Ωδείου και αφού είχε μπει δυναμικά ― και θριαμβευτικά― με το επικό Iron από τον πρώτο δίσκο του, «The Golden Age».
Και καθώς ο ουρανός σκοτείνιαζε όλο και περισσότερο και τα στροβοσκοπικά φώτα δημιουργούσαν μια αίσθηση δίνης όμοια με εκείνη που προβλήθηκε στους τοίχους κατά τη διάρκεια του δυσοίωνου Reactor που μας ρούφηξε μέσα του, o Woodkid προχωρούσε το σετ του με το τρυφερό Pale Yellow και το λυπημένο και αυτοκαταστροφικό Enemy, από το δεύτερο δίσκο του, «S16», ενώ δεν παρέλειψε να θυμηθεί και τις ρίζες του ―το πώς υπέγραψε τον πρώτο του δίσκο, μόνο με μερικά demos folk τραγουδιών γραμμένων στο γιουκαλίλι που του έδωσε ο Ritchie Havens― με τη γλυκύτατη και νοσταλγική μπαλάντα Brooklyn.
Ο Woodkid αποδείχθηκε ―για όσους δεν τον είχαν ξαναδεί επί σκηνής― άψογος ερμηνευτής, γεμάτος ενέργεια αλλά και συναίσθημα· χόρευε και έτρεχε πέρα δώθε στη σκηνή, ζητώντας από τον κόσμο να κάνει φασαρία: «Έχουμε περιορισμένη χωρητικότητα λόγω των μέτρων, οπότε θα πρέπει να ακούγεστε δύο φορές πιο δυνατά!». Φυσικά, το λατρεμένο του ελληνικού κοινού και υπέροχο I Love You ξεσήκωσε τους πάντες, και ο καλλιτέχνης παρότρυνε τους θεατές να τραγουδήσουν μαζί του και να δίνουν το ρυθμό στην μπάντα με τα χειροκροτήματά τους.
Προς το τέλος του σετ, το προσωπικό του αγαπημένο In Your Likeness ακολούθησε το Golden Age που τραγούδησε αποτίνοντας φόρο τιμής στο παρελθόν του, ενώ αφού σύστησε την οκταμελή μπάντα που τον συνοδεύει πλέον στην περιοδεία του, με τύμπανα που βαράνε στο στομάχι, ζεστά έγχορδα και γοητευτικά πνευστά αλλά και επιπλέον φωνητικά και διάφορα χορωδιακά εφέ, o Woodkid τους έδωσε τη σκηνή για το φοβερό instrumental On Then and Now. Η χημεία των οκτώ μουσικών ήταν απίστευτη, και ο κύριος Lemoine τους είπε ότι μπορεί να ξεκινούν μόλις τώρα την περιοδεία ―δε θα μαντεύαμε πως είναι η πρώτη τους συνεργασία από την απόδοσή τους―, αλλά ειλικρινά τους αγαπάει.
Όσο για το encore, ο Woodkid δεν άργησε να ξαναβγεί περιχαρής στη σκηνή και να τραγουδήσει το Goliath, τη μεγαλύτερη επιτυχία από το δεύτερο δίσκο του, την οποία και έχει περιγράψει ως θεμέλιό του: «Είναι σαν να ξαναχτυπάω την πόρτα με πολλή δύναμη, για να πω ότι επέστρεψα εν μέσω αυτής της ηχορύπανσης που βιώνει ο κόσμος».
Το τέλος ήρθε με το λατρεμένο Run Boy Run, στο οποίο συμμετείχε ενεργά ο κόσμος κρατώντας το ρυθμό με τα χέρια και φωνάζοντας ό,τι υπαγόρευε ο Woodkid, ταυτόχρονα σαν μαέστρος αλλά και σαν μικρό παιδί που δεν μπορεί να κρύψει τη χαρά του που βρίσκεται σε ένα μέρος με τόση ιστορία και έχει εκατοντάδες ανθρώπους να τον περικυκλώνουν και να ζητωκραυγάζουν. Τα φώτα έλουζαν τα πρόσωπα των θεατών, και παρόλο που ήταν έντονα, έμοιαζαν με χάδι μέσα στην ατμόσφαιρα ζεστασιάς, ενότητας και θετικής ενέργειας που υπήρχε στο πλήθος ―που σηκώθηκε όρθιο στις θέσεις τους για να κρατήσει το μουσικό λίγο ακόμα στη σκηνή.
Ο Woodkid κάτω απο την Ακρόπολη
Εκείνος, εντυπωσιασμένος και ολοφάνερα συγκινημένος πλησίασε το κοινό ―διστάζοντας χαριτωμένα λόγω των περιορισμών εξαιτίας του Covid― και είπε: «Δεν το έχουμε ξανακάνει αυτό, αλλά γ*μα το, είμαστε στην Ακρόπολη!» και έκλεισε τη συναυλία με μια εναλλακτική και πιο γλυκιά εκδοχή του In Your Likeness, με τον πιανίστα να αυτοσχεδιάζει, ενώ ο ίδιος ο Lemoine ξάπλωσε στη σκηνή και απλώς απολάμβανε τη μοναδική εμπειρία που ζούσε ―και που ζούσαμε όλοι μαζί του.
«[…] Ο πρώτος δίσκος ήταν μια απροσδόκητη επιτυχία για μένα, κατάφερα περισσότερα απ’ όσο περίμενα ποτέ, και δεν ήθελα να το έχω αυτό ως δεδομένο μετά. Συνειδητά αλλά και υποσυνείδητα, νομίζω πως ήθελα να αποστασιοποιηθώ για λίγο από τον εαυτό μου και να αναπτύξω ξανά το φόβο του ότι κάποτε θα ξεχαστώ, ώστε να επανακτήσω την αίσθηση του επείγοντος ως προς τη μουσική δημιουργία. Δε θα έκανα μουσική απλά για να διατηρήσω το όνομά μου· κάνω μουσική επειδή έχω κάτι να πω και επειδή θέλω να ακουστεί», δηλώνει ο ίδιος, και για ένα πράγμα είμαστε σίγουροι: η βραδιά της Τετάρτης 7 Ιουλίου στο Ηρώδειο δεν πρόκειται να ξεχαστεί ποτέ.
Ακολουθεί photo gallery από τη μαγευτική βραδιά στο Ηρώδειο:
photo credits:cs.wedfilmmaker
