01/11/2018
Μια ταινία που “αναπνέει”, αγαπά τους ανθρώπους και τιμά τις κλασικές κινηματογραφικές αξίες.
Δεν είμαι φανατική οπαδός της παράδοσης, μάλλον το αντίθετο. Τον τελευταίο καιρό όμως πιάνω τον εαυτό μου να νοσταλγεί το πιο “κλασικό” σινεμά. Νοσταλγία απ’ αυτή που σε κυριεύει όταν βγαίνεις για φαγητό σ’ όλα εκείνα τα – δελεαστικότατα κατά τα άλλα – εστιατόρια, που σου σερβίρουν σαλάτα με κινόα, αλλά εσένα κατά βάθος σου λείπει η ελιά και το φρέσκο κρεμμυδάκι της σαλάτας της γιαγιάς σου. Βλέποντας την “Περίπτωση Συνείδησης” του Ιρανού Βαχίντ Τζαλιλβάντ, ένιωσα να ικανοποιείται αυτή η επιθυμία μου για επιστροφή στις ταινίες που με έκαναν να αγαπήσω τον κινηματογράφο.
Χωρίς επιτήδευση ή υπερπροσπάθεια από την πλευρά των δημιουργών, ο θεατής συμμετέχει, συγκινείται, συλλογίζεται και φεύγει από την αίθουσα κατά τι αλλαγμένος. Η ταινία έχει ισορροπία και κερδίζει γιατί παίζει ένα τίμιο κινηματογραφικό παιχνίδι: συνεκτικό σενάριο με πλοκή απ’ την οποία προκύπτουν αβίαστα όλα όσα “θέλει να πει”, συνταρακτικές ερμηνείες που κατορθώνουν χωρίς δυσκολία να τηρήσουν το μέτρο και φυσικά κινηματογράφηση που δεν αποτυπώνει απλώς, αλλά συμμετέχει ενεργά στην αφήγηση.
Συμπαθητικά φαίνονται όλα αυτά. Αλλά σε τί διαφέρει αυτή η ταινία από τις περισσότερες “καλές” ταινίες με τα πολλά αστεράκια; Ένα από τα πρώτα πράγματα που με εντυπωσίασε, κυρίως γιατί δεν το συναντώ συχνά, είναι η αγάπη με την οποία η ταινία αντιμετωπίζει τους χαρακτήρες της. Η “Περίπτωση Συνείδησης” είναι ένα φιλμ που αποδέχεται τις ανθρώπινες αδυναμίες και δεν τις παρουσιάζει μόνο ως πηγή κακών, αλλά τις αναδεικνύει σε κυρίαρχους παράγοντες που εξελίσσουν την πλοκή και δίνουν τελικά λύση στο δράμα. Αυτό το στοιχείο σε συνδυασμό με την πανίσχυρη απλότητα που οδηγεί την κάμερα και την ευθύτητα των σκηνοθετικών προθέσεων του Τζαλιλβάντ, δημιουργούν ένα αποτέλεσμα σπάνιο κι αξιοζήλευτο. Θέλουμε πιο πολύ απ’ αυτό στο σινεμά.
Κατερίνα Κιαγιά
