Ανατρέχουμε στις στιγμές της βραδιάς της 25ης Ιουνίου που θα μας μείνει αξέχαστη.
Απο την Μαρία Μεταξά
27/06/2022
Υπάρχει μια πολύ ιδιαίτερη γκάμα αισθημάτων που βιώνει κανείς όταν βρίσκεται στον ίδιο χώρο με έναν ζωντανό θρύλο: θαυμασμός και ταυτόχρονα απομυθοποίηση, συγκίνηση και ενθουσιασμός, αλλά και θλίψη για την αναπόφευκτη φθορά.
Το Σάββατο 25 Ιουνίου στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού, ζήσαμε μερικά από αυτά τα συναισθήματα αντικρίζοντας την Patti Smith να βγαίνει στη σκηνή του αρχαίου θεάτρου ακριβώς στην ώρα της, κοστουμαρισμένη και με τη συνοδεία μιας τετραμελούς μπάντας. Tο αγαπημένο Dancing Barefoot άνοιξε τη συναυλία πολύ δυναμικά, με το Grateful να ακολουθεί και την ίδια τη μουσικό να εκφράζει ευγνωμοσύνη για την παρουσία της εκεί.
Redondo Beach και η διασκευή του The Wicked Messenger, του αγαπημένου της, Bob Dylan, έστρωσαν το δρόμο για να φτάσει η Patti Smith σε ένα από τα highlights της βραδιάς, υπογραμμίζοντας πως έκλεισαν 25 χρόνια ακριβώς από το θάνατο του στενού της φίλου και ποιητή-συμβόλου της beat γενιάς, Allen Ginsberg.
H 75χρονη μουσικός φόρεσε τα γυαλιά της επιδεικτικά και με χιούμορ, και ξεδίπλωσε ένα χαρτί με το Footnote από το «Howl» (Ουρλιαχτό) του Ginsberg, το εμβληματικό ποίημα που γράφτηκε το 1955. Αυτό που ακολούθησε ήταν μια συγκλονιστική ανάγνωση που έφερε ανατριχίλα και δάκρυα σε πολλά μάτια, μια απαγγελία που έμοιαζε ταυτόχρονα με ζεστή αγκαλιά και με γροθιά στο στομάχι.
Ήταν άλλωστε και η σκοτεινή για την ανθρωπότητα ημέρα που το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ κατήργησε το συνταγματικό δικαίωμα στην άμβλωση, και η πάντα μάχιμη Smith δε θα μπορούσε να μην το σχολιάσει.
«Βγείτε στους δρόμους! Εσείς είστε το μέλλον»
Don’t Say Nothing, Since I’ve Been Loving You των Led Zeppelin και Beneath the Southern Cross μας πήγαν σε πιο παραδοσιακά rock ‘n’ roll μονοπάτια που θύμισαν τη νεαρή Patti, με μια εντυπωσιακά αναλλοίωτη φωνή, και ανέδειξαν τους μουσικούς της μπάντας, με την Smith να τους συστήνει με καμάρι, αφού δύο από τα τέσσερα μέλη της μπάντας ήταν τα παιδιά της, Jackson και Jesse Smith. Μετά τις συστάσεις, η καλλιτέχνις άφησε για λίγο το μικρόφωνο και αποσύρθηκε στην άκρη της σκηνής, αφήνοντας στο επίκεντρο τον πολύ δυνατό κιθαρίστα Jackson και το φοβερό μπασίστα (και παραγωγό) Tony Shanahan να τζαμάρουν το Stone Free του Jimi Hendrix, σε μια πολύ ‘70s στιγμή που αν και ήταν ευχάριστη στ’ αυτιά, άφησε αρκετούς από τους θεατές απογοητευμένους που δεν είχαν περισσότερο χρόνο με τη Smith επί σκηνής.
Η μουσικός όμως επέστρεψε, παίρνοντας πολύ διακριτικά αλλά σαφέστατα θέση σε άλλο ένα θέμα που απασχόλησε αρκετά την επικαιρότητα, χωρίς να σχολιάσει τίποτα εκτός από το ότι το τραγούδι που ακολουθεί, το Nine, από το δίσκο της «Banga» του 2012, είναι γραμμένο για τον αγαπημένο της φίλο, Johnny [Depp].
Υπέροχο Boy Cried Wolf και άλλο ένα cover του Bob Dylan ακολούθησαν, και ήρθε η στιγμή για ένα από τα πιο όμορφα τραγούδια που προσέφερε η ροκ, Because The Night, γραμμένο για τον μπαμπά του Jackson και σύζυγό της, Fred “Sonic” Smith, μαζί με τον Bruce Springsteen.
Το ρεφραίν του τραγουδιού αντήχησε στο αρχαίο θέατρο από χιλιάδες ερωτευμένες φωνές, ενώ το Pissing In The River, από το «Radio Ethiopia» του 1976 αφιερώθηκε στον Eric Burdon των Animals, παρών στο Ηρώδειο στα 81 θαυμάσιά του χρόνια, ανάμεσά μας.
Τότε ήταν που ένα σύννεφο που έμοιαζε αρχικά ακίνδυνο άρχισε τελικά να ρίχνει μια ασθενή αλλά σταθερή βροχή, καθώς η θρυλική Patti Smith τραγουδούσε το εναρκτήριο κομμάτι του ντεμπούτου της, «Horses» του 1975 ―το πανέμορφο Gloria:
«Jesus died for somebody’s sins but not mine»
Είναι τρομερή η ζεστασιά που μπορεί να αποπνέει ένα σύμβολο μιας περασμένης εποχής όταν στέκεται ολοζώντανο μπροστά σου, ανθρώπινο, γλυκό και δυνατό όσο ποτέ άλλοτε, στο κέντρο της σκηνής ενός θεάτρου που μετρά χιλιάδες χρόνια ύπαρξης και με τόσο πολλούς και ετερόκλητους θεατές ―διαφορετικών ηλικιών―, τους οποίους ενώνει ένα πράγμα: η μουσική.
Με τη βροχή να πέφτει επισπεύδοντας το τέλος της βραδιάς αλλά κάνοντάς την ακόμα πιο όμορφη, όρθιοι πια όλοι μας, τραγουδήσαμε μαζί με μια προσεκτική επί βρεγμένου πατώματος, ακμαιότατη αλλά και αδέξια ―όπως είπε― Patti Smith, τον ύμνο People Have the Power, με την ίδια να μας προτρέπει φεύγοντας από τη σκηνή να χρησιμοποιούμε πάντα τη φωνή μας.
Ως προς αυτό, η ίδια είναι, άλλωστε, ζωντανό παράδειγμα προς μίμηση.
«Use your fucking voice!»
