Από τη Λιάνα Μαστάθη
18/02/2022
Μια συνέντευξη με τον Sivert Hoyem δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Την προγραμματισμένη μέρα και ώρα ο καλλιτέχνης ακύρωσε γιατί έπρεπε να πάρει τα παιδιά του από το νηπιαγωγείο, μετά από μία ξαφνική αδιαθεσία της συζύγου του.
Στην συζήτηση που προγραμματίστηκε την επόμενη μέρα, και ενώ ο υπεύθυνος της εταιρίας συντονίζει την συνέντευξη, προσπαθώ να σπάσω τον πάγο, ανεπιτυχώς.
Λ.Μ: «Sivert πόσες ώρες έχει η ημέρα τελικά στη Νορβηγία;» αστειεύομαι. «Εχεις το γκρουπ, έχεις την σόλο καριέρα και φυσικά τον ρόλο σου ως πατέρας, πως τα προλαβαίνεις όλα?»
«Δεν είχα και πολλές ασχολίες τα τελευταία χρόνια λόγω πανδημίας», με γειώνει αγνοώντας το κομπλιμάν.
Λ.Μ: Πως είναι τώρα εκεί με την πανδημία, χαλάρωσαν τα μέτρα;
-Ναι κάπως, ήμασταν το μοναδικό κράτος στην Ευρώπη που απαγορεύτηκε να σερβίρεις αλκοόλ παντού, ήταν πολύ αλλόκοτο
Λ.Μ: Εντάξει και εμείς απαγορεύσαμε την μουσική στα μαγαζιά
Ξαφνιάζεται και γελάει, – τι εννοείς; No music?
Και κάπως έτσι έσπασε ο πάγος, περίπου.
Λ.Μ: Πότε αποφασίσατε να ξαναβρεθείτε και να ηχογραφήσετε ως Madrugada;
Ήταν κατά την διάρκεια ενός γεύματος με τον John (σ.σ Jon Lauvland Pettersen), στα τέλη του 2017 νομίζω, που με ρώτησε πως μου φαίνεται να ξαναβρεθούμε με τον Frode (σ.σ. Frode Jacobsen) με αφορμή την επέτειο του Industrial Silence το 2019. Δεν το είχα σκεφτεί πολύ, μου περνούσε από το μυαλό μου που και που. Ξεκινήσαμε την περιοδεία το ‘19, τότε που ήρθαμε στην Ελλάδα, και στο τέλος της τουρνέ, θέλαμε να συνεχίσουμε γιατί περάσαμε υπέροχα. Όπου πήγαμε είχαμε τον διπλάσιο ή τον τετραπλάσιο κοινό από ότι παλιότερα και ο κόσμος φαίνεται να μας περίμενε. Θέλαμε να συνεχίσουμε και για να το κάνουμε αυτό έπρεπε να κυκλοφορήσουμε νέα τραγούδια. Μπήκαμε λοιπόν στο στούντιο στο Λος Αντζελες αμέσως μετά την περιοδεία και τελειώσαμε τον Μάρτιο του ‘20.
Λ.Μ.: Κοιτώντας πίσω πιστεύετε ότι ήταν σωστή η απόφαση να σταματήσετε μετά τον θάνατο του Robert Burås; (ο Robert απεβίωσε το 2007 και ήταν ο λόγος που αποφάσισαν να διαλυθούν ως συγκρότημα).
Δεν γινόταν να το δούμε διαφορετικά τότε, ούτε εγώ , ούτε οι υπόλοιποι. Ο Robert έφυγε, τελείωσε. Ήμουν κάθετος. Μετά την τελευταία περιοδεία, δεν υπήρχε περίπτωση να συνεχίσουμε. Εγώ είχα και την προσωπική μου καριέρα, οπότε δεν είναι ότι παράτησα την μουσική. Είναι δύσκολο. Τότε μας φαινόταν ότι ήταν η σωστή απόφαση, να σταματήσουμε δηλαδή. Μετά από 14 χρόνια όμως μπορείς να αλλάξεις γνώμη .
Λ.Μ.: Βλέποντας πρόσφατα ένα ντοκιμαντέρ για τους A–ha που είναι και αυτοί Νορβηγοί, έλεγαν ότι για να γνωρίσουν επιτυχία έπρεπε να μετακομίσουν στο Λονδίνο. Εσείς δεν φύγατε από την χώρα σας. Ξεκινήσατε το 1993 από μία μικρή πόλη στη Νορβηγία, πόσο δύσκολο ήταν τότε για εσάς ιδίως σε μία εποχή που δεν υπήρχε ακόμα το ιντερνετ.
Για κάποια χρόνια δυσκολευτήκαμε. Όταν ήρθαμε στο Όσλο , την άνοιξη του 1995, μας πήρε δύο χρόνια μέχρι να αρχίσει να μας προσέχει ο κόσμος, τουλάχιστον δύο χρόνια. Τώρα, για μένα δεν είναι τίποτα μια διετία, αλλά τότε αυτά τα δυο χρόνια μας φάνηκαν αιώνες. Μόνο με αυτό ασχολιόμασταν, ήμασταν πολύ φιλόδοξοι με το γκρουπ και για ένα διάστημα, να πω την αλήθεια, δεν γράφαμε και καλά τραγούδια. Το παλεύαμε όμως, είχαμε μία αποστολή όλοι μαζί . Υπερβολικά φιλόδοξοι, δεν είχαμε κανένα πλάνο, δεν είχαμε καμμία δεξιότητα, δεν ξέραμε τίποτα, μαθαίναμε με τον καιρό.
Λ.Μ.: Υπήρχε plan b σε περίπτωση που δεν τα καταφέρνατε στον χώρο της μουσικής;
Όχι, όχι, κανένας μας δεν είχε. Κάναμε όλοι δουλειές του ποδαριού, όμως όλοι μας ήμασταν αποφασισμένοι ότι το μόνο που θέλαμε ήταν να γίνουμε μουσικοί. Σπούδαζα τότε στο πανεπιστήμιο και είχα ένα τεράστιο φοιτητικό δάνειο, ούτε πήγαινα καν να δώσω εξετάσεις. Δεν ξέρω πως είχαμε τα κότσια να κάνουμε κάτι τέτοιο.
Λ.Μ.: Αληθεύει ότι υπογράψατε το πρώτο σας συμβόλαιο στο καπό ενός αυτοκινήτου;
Χα χα ναι, είναι αλήθεια. Όταν υπογράψαμε με την virgin records, ο μάνατζερ μας, επέμενε να υπογράψουμε το συμβόλαιο μας με τον ίδιο τρόπο που είχε υπογράψει ο Bruce Springsteen, στο καπό ενός αυτοκινήτου για να μας φέρει καλή τύχη. Και μάλλον μας έφερε.
Λ.Μ.: Ξέρω ότι Μadrugada σημαίνει αυγή, ξημέρωμα, τι σας έκανε όμως να διαλέξετε μια ισπανική λέξη για το όνομα του γκρουπ;
Ήταν το 1997, τότε που υπογράψαμε το πρώτο μας συμβόλαιο με την virgin records. Δεν είχαμε όνομα και ήταν η εποχή που είχαν αρχίσει να μας προσέχουν, είχαμε καλές κριτικές από τον Τύπο, είχε δημιουργηθεί ένας θόρυβος γύρω από το γκρουπ και εμείς δεν είχαμε καν όνομα, χαχαχαχα. Ήταν επείγουσα ανάγκη να βρούμε κάτι άμεσα. Κάναμε λοιπον, ένα διαγωνισμό στο μπαρ που συχνάζαμε . Εκεί , σύχναζε ένας Νορβηγός ποιητής, λίγο μεγαλύτερος μας, κι αυτός σκέφτηκε τη λέξη, μας είπε «η πιο όμορφη λέξη που ξέρω είναι Madrugada, τι λέτε και εσείς;». Το σκεφτήκαμε για μερικές μέρες και είπαμε είναι κουλ, ταιριάζει με το νυχτερινό mood της μουσικής μας και με όλα. Μόλις το αποφασίσαμε αυτό ήταν, δεν κοιτάξαμε πίσω ξανά.
Λ.Μ.: Το «Nobody loves you like Ι do», το πρώτο σινγκλ από το Chimes at Midnight, έχει μια πατρική φιγούρα στο video και κάπου διάβασα ότι το έχεις γράψει για το πατέρα σου, γράφεις πάντα τόσο προσωπικά τραγούδια;
Δεν είναι για τον πατέρα μου. Καταλαβαίνω ότι μπορεί κάποιος να το υποθέσει βλέποντας το βίντεο που τραγουδάω σε ένα ηλικιωμένο. Δεν νομίζω ότι αυτό το τραγούδι αφορά κάποιον συγκεκριμένο άνθρωπο. Συνήθως γράφω προσωπικούς στίχους αλλά εδώ απλά διάλεγα λέξεις που πίστευα ότι ταιριάζουν. Στην ουσία τζαμάραμε όταν ηχογραφούσαμε αυτό το τραγούδι, και εγώ απλά πέταγα τις λέξεις που μου ερχόντουσαν στο μυαλό. Δεν είναι για κάποιον συγκεκριμένα, αφορά αυτό το είδος της αγάπης, που νοιώθεις ανασφάλεια και λες “δεν με αγαπάς όσο σε αγαπώ εγώ”.
Λ.Μ.: Ποιο είναι το πιο προσωπικό τραγούδι σε αυτό το άλμπουμ;
Είναι αρκετά. Θα έλεγα το « Ecstasy» είναι το πιο προσωπικό. Ισως ακούγεται κάπως μελό αυτό που λέω αλλά είναι το πρώτο τραγούδι που γράφω για τα παιδιά μου. Το έγραψα μαζί με έναν φίλο μου τον Rob McVey, που ήταν ένα διάστημα και στο γκρουπ μου, το Paradise. Η στιγμή που το γράφαμε ήταν πολύ ιδιαίτερη. Συζητούσαμε αρκετό καιρό ποιό θα ήταν το θέμα του τραγουδιού. Ηταν ο Rob νομίζω που πρότεινε να είναι ένα τραγούδι όπου ο πατέρας μιλάει στο παιδί του, και συμφώνησα. Συνήθως γράφω τραγούδια αγάπης, τo κάνω ακούσια, αντανακλαστικά. Είναι ένα υπέροχο τραγούδι κοσμικής αγάπης για τις γενιές που μας διαδέχονται.
Λ.Μ.: Τα παιδιά σου σε έχουν δει σε συναυλία; (σ.σ έχει τρία παιδιά).
Η μεγάλη μου κόρη με έχει δει αλλά στα παιδιά μου δεν αρέσει καθόλου η ροκ μουσική. Ακούνε trap, Justin Bieber, hip hop. Χαχαχαχα, ανησυχώ πολύ για αυτή τη γενιά. Μερικά από αυτά είναι πολύ καλά απλά εγώ δεν τα καταλαβαίνω και είναι και τόσα πολλά!
Λ.Μ.: Δυο τραγούδια στο αλμπουμ είναι παλιότερες ηχογραφήσεις των Madrugada. Έχετε κάποιο αρχείο με τραγούδια που θα κυκλοφορήσετε κάποια στιγμή;
Ναι το «Slowly Turns the Wheel» και «The World Could be Falling Down» είναι παλιότερα τραγούδια του γκρουπ. Έχουμε πολλές ηχογραφήσεις από τα προηγούμενα άλμπουμ και αυτά είναι ένα δείγμα από το αρχείο που έχουμε. Ναι, μπορεί να τα κυκλοφορήσουμε κάποια στιγμή.
Λ.Μ.: Τα videoclips για αυτό αλμπουμ έχουν ένα concept που το ονομάσατε VESTERÅLEN PROJECT. Είναι ένας φόρος τιμής στην περιοχή Vesterålen, όπου μεγαλώσατε, με πλάνα από την περιοχή και στην συνδρομή των κατοίκων. Στο «Dreams at Midnight» για παράδειγμα τραγουδάτε μπροστά από ένα σπίτι που καίγεται και οι πυροσβέστες προσπαθούν να σβήσουν τη φωτιά.
Αυτό ήταν πολύ ωραίο, πολλοί ντόπιοι συνεισέφεραν για να γίνει το βίντεο που καίγεται το σπίτι και οι πυροσβέστες συμμετείχαν με ενθουσιασμό.
Λ.Μ.: Το σπίτι αυτό εμφανίζεται σε δύο clip, στο πρώτο σας σινγκλ στο «Nobody loves you like I do» και εδώ που το καίτε.
Δεν το κάψαμε εμείς το σπίτι, θα το έκαιγαν έτσι κι αλλιώς γιατί ήταν μέρος μιας άσκησης της πυροσβεστικής, έτσι κάνουν πρόβα, εξάσκηση, για το πώς σβήνουν σπίτια. Θα γκρεμιζόταν αυτό το σπίτι έτσι κι αλλιώς. Έχουν μια λίστα με σπίτια που είναι εγκαταλελειμμένα για χρόνια και βάζουν φωτιά κάνοντας εξάσκηση για τον τρόπο που θα τη σβήσουν. Αλλά ήταν απογοητευτικό να το βλέπουμε να καίγεται γιατί είχαμε χρησιμοποιήσει αυτό το σπίτι στο πρώτο βιντεο όπως είπες, του «Νobody loves you like I do». Το βλέπεις στην αρχή, το κρεβάτι είναι στρωμένο, έχει δύο αρκουδάκια πάνω, ήταν το σπίτι κάποιου που έχει εγκαταλειφτεί εδώ και 40 χρόνια και ήταν λυπηρό να το βλέπεις να καίγεται.
Λ.Μ.: Το νέο σινγκλ είναι το «Call my name». Έχετε ετοιμάσει video για όλα τα τραγούδια;
Έχουμε ετοιμάσει έξι videoclips για το Chimes at Midnight. Ετοιμάσαμε και ένα πολύ ωραίο video για το «Strange Colour Blue».
Λ.Μ.: Και για το «Majesty» έχετε καινούργιο κλιπ.
Ναι βεβαίως και αυτό είναι φοβερό.
Λ.Μ.: Έχεις πει ότι στο παρελθόν δεν σου άρεσαν τα videoclips που είχατε κάνει
Νομίζω ότι πάντα ήμασταν φριχτοί όσον αφορά τα videos, που είναι παράξενο αν σκεφτείς ότι είμαστε μια κινηματογραφική μπάντα και η εικόνα παίζει σημαντικό ρόλο . Ίσως για αυτό είναι δύσκολο να καταφέρεις να αποτυπώσεις την ατμόσφαιρα. Μερικά από το video μας είναι φριχτά, απαίσια. Τα καινούργια όμως είναι υπέροχα.
Λ.Μ.: Τον Σεπτέμβριο θα δώσετε μία συναυλία στο Καλλιμάρμαρο, ένα ιστορικό μνημείο. Έχεις δει τον χώρο;
Δεν έχω μπει ποτέ μέσα στο στάδιο αλλά έχω περάσει απέξω με ταξί και έχω σκεφτεί «μια μέρα θα παίξουμε εδώ» .
Λ.Μ.: Τι ετοιμάζετε για την συναυλία; Υπάρχουν εκπλήξεις;
Δεν έχουμε αποφασίδει ακόμα. Κάνουμε πρόβες το σετ τώρα. Θα έχουμε νέα και παλιά τραγούδια. Ξέρεις πως είναι. Δεν ξέρω ακόμα σε τι θα καταλήξουμε.
Λ.Μ.: Γιατί δεν τραγουδάτε διασκευές σε συναυλίες σας;
Δεν κάνουμε διασκευές γιατί έχουμε τόσα τραγούδια δικά μας που είναι ήδη δύσκολο να διαλέξουμε τι θα πούμε, από όλα τα αλμπουμς που έχουμε, συν όλα τα τραγούδια που περιμένει να ακούσει ο κόσμος και τα καινούργια. Είναι δύσκολο. Μέχρι να έρθουμε άλλωστε, το σετ θα έχει αλλάξει πολλές φορές.
Λ.Μ.: Ποια ήταν η στιγμή που συνειδητοποιήσατε ότι είστε πολύ αγαπητοί στο Ελληνικό κοινό;
Καλή ερώτηση. Δεν ξέρω πότε ακριβώς καταλάβαμε ότι ήμαστε αγαπητοί στην Ελλάδα. Κάναμε αρκετές συναυλίες με τους Madrugada… δεν θυμάμαι πότε αρχίσαμε να κάνουμε δύο συνεχόμενες βραδιές στην Αθήνα, στο Γκαγκαριν στην αρχή. Νομίζω ότι ήταν μετά το 2005 που ξέφυγε η κατάσταση και κορυφώθηκε η δημοτικότητα μας . Πάντα ήταν όμως διαφορετικά στην Ελλάδα Δεν περάσαμε το στάδιο που παίζαμε σε άδειους χώρους και να πρέπει να το χτισουμε από εκεί, όπως έγινε σε άλλες χώρες, που παλεύαμε και κάναμε συνέχεια περιοδείες και σταδιακά αυξανόταν η δημοτικότητα μας. Ήμασταν sold out από την πρώτη φορά που παίξαμε στην Ελλάδα και αυτό μας εντυπωσίασε και ο κόσμος αγαπούσε την μουσική, ήμασταν στον σωστό δρόμο από την αρχή.
Για μένα προσωπικά το Ηρώδειο ήταν κάτι τρελό. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα γέμιζα τον χώρο αυτό, και να το κάνω δύο βραδιές συνεχόμενες ήταν κάτι τρελό.
Λ.Μ.: Έχεις πολλούς φανατικούς φανς στην Ελλάδα, φαντάζομαι θα έχεις πολλές ιστορίες να διηγηθείς.
Οι καλύτερες ιστορίες που έχω δεν είναι κατάλληλες να δημοσίευση χαχαχαχα
Λ.Μ.: Έρχεσαι στην Ελλάδα και για διακοπές;
Ναι πολύ συχνά. Παλιότερα πήγαινα στην Πάτμο. Τα τελευταία χρόνια κάνουμε διακοπές τον Ιούνιο με την οικογένεια μου στην Κρήτη.
Λ.Μ.: Όταν λες στους φίλους σου στην Νορβηγία ότι έχεις τόσους πολλούς φανς στην Ελλάδα τι σου λένε;
Τους ακούγεται σαν κάτι εξωτικό όταν τους λέω πόσο δημοφιλές είναι το γκρουπ, ότι γνωρίζουμε μεγάλη επιτυχία στην Ελλάδα. Κανείς δεν το καταλαβαίνει, Με ρωτάνε πως γίνεται; Πως πρόεκυψε αυτό; Δεν εχω να τους δώσω μία απάντηση, δεν εχω κάποια εξήγηση, το εκτιμώ όμως πολύ.
