Απο την Μαρία Μεταξά
04/03/2022
Αρχικά γνωρίσαμε τη Danai Nielsen με τα πρώτα της singles –Μermaid, Lion Zion, Recycled Feelings― και τελικά το πολύ δυνατό ντεμπούτο της, «Who Are They», που κυκλοφόρησε το 2021 από τη United We Fly κέρδισε τις εντυπώσεις, ενώ το ομότιτλο τραγούδι ακούγεται συνεχώς στο repeat. Στις 8 Απριλίου έρχεται και η παρουσίαση του δίσκου στο six d.o.g.s., και ανυπομονούμε να την ακούσουμε ζωντανά!”
Τραγουδοποιός και γραφίστρια, πρώην μέλος των Rosebleed, νυν solo performer αλλά και δεινή κατασκευάστρια origami, η Danai Nielsen μας παραχωρεί μια χορταστική συνέντευξη για τα ινδάλματά της και την επιστροφή στην εποχή των δίσκων, τις επιρροές και τις μεταβάσεις, αλλά και την αλήθεια της μητρικής γλώσσας.
Who is she?
Από μέλος μπάντας σε σόλο καλλιτέχνιδα. Θέλεις να μας μιλήσεις γι’ αυτή τη μετάβαση;
Η μετάβαση αρχικά από κλασικό πιάνο σε εφηβική indie pop–rock μπάντα, σε solo πρότζεκτ έγινε σταδιακά, πέρασαν πολλά χρόνια και χρειάστηκε να ανοιγοκλείσουν αρκετές πόρτες και κύκλοι ζωής. Δεν θυμάμαι να έχω πλάνο για solo artist, αλλά με θυμάμαι από μικρή να φαντασιώνομαι ότι τραγουδάω σε κάτι σουρεάλ γεωμετρικές πανύψηλες εξέδρες φορώντας φωσφόριζέ λευκά ρούχα. Είχε τελετουργικό χαρακτήρα. Θυμάμαι επίσης ότι ντρεπόμουν πάρα μα πάρα πολύ να τραγουδήσω! Συνήθως ψιθυριζοτραγουδούσα, κι αν κάποιος με άκουγε, κοκκίνιζα και σταματούσα.
Το πιάνο ήταν όμορφο αλλά αρκετά «περιοριστικό» εκφραστικά και η ιδέα του να έχεις μπάντα στην ηλικία των 13-14 χρόνων ήταν Η ΜΕΤΑΒΑΣΗ. Εκεί ανακάλυψα μια άλλη πλευρά της μουσικής, πιο αυτοσχεδιαστική, ελεύθερη, «χωρίς παρτιτούρα» και πολλές απαιτήσεις. Άρχισα να πειραματίζομαι με τη φωνή και με ήχους, σκεφτόμουν μια ιδεάρα, την ηχογραφούσα γρήγορα να μη μου φύγει ―κι όταν την άκουγα έμοιαζε με ανάλατη βραστή πατάτα! Φιάσκο! Η φαντασία με την πράξη απείχαν πάρα πολύ.
Έμαθα τα βασικά του Ableton (πρόγραμμα μουσικής), ηχογραφούσα ήχους με ένα φορητό recorder που είχα συχνά πάνω μου, τραγούδαγα, έγραφα και αρχικά το αποτέλεσμα ήταν πολύ μέτριο. Λίγο λίγο βελτιωνόμουν και συνεχίζω μέχρι σήμερα να βελτιώνομαι.
Danai Nielsen/photos: Andreas Simopoulos
Ποιες είναι οι δικές σου αγαπημένες καλλιτέχνιδες―στη μουσική αλλά και σε άλλες τέχνες; Είχες ινδάλματα μικρή;
Θα πω τα πρώτα που μου έρχονται και με αυτή τη σειρά.
Pippi Långstrump (Πίπη Φακιδομύτη), Lotte Reininger, Daphne Oram και Delia Derbyshire,
Lauryn Hill/The Fugees, Bjork, Lene Nystrøm/Aqua.
Επίσης, πέρασα έντονη φάση πόρωσης με τον Da Vinci ―ξέρω, δεν είναι γυναίκα αλλά δικαιούται να εξαιρεθεί της φυλοκατηγοριοποίησης, αφού είναι μια κατηγορία ολόκληρη.
Τι ακούσματα είχες μεγαλώνοντας, τι έπαιζε στο σπίτι;
Miles Davis, Nick Cave, Παπάζογλου, Μαργαρίτης, Manu Chao, Bob Marley, Horace Silver συγκεκριμένα το Song of my Father (απαντάω την ερώτηση ρωτώντας απευθείας τους γονείς μου και μου λένε «Με αυτό το τραγούδι γεννήθηκες, Δανάη»), Lisa Ekdal κάθε Κυριακή πρωί, The Fugees, Eric Serra ― Fifth Element OST, Montserrat Caballe, Requiem διαφόρων ειδών, ειδικά του Mozart, Queen, Sting, Tom Waits.
Από την παρούσα ελληνική σκηνή ―τους συναδέλφους σου δηλαδή―, ποιους παρακολουθείς;
Jef Maarawi, Ταφ Λάθος, Nalyssa Green, Prins Obi, Leon of Athens, Katerina Duska, Theodore, Sworr, Kill Emil, Φουρέιρα, Marina Satti, Μαραβέγια.
Ας πάμε στο «Who Are They», το ντεμπούτο σου που κυκλοφόρησε πρόσφατα. Ποια ήταν η διαδικασία δημιουργίας του δίσκου; Είχες μια ιδέα και την ακολούθησες από την αρχή ως το τέλος ή πήγε, όπως συμβαίνει συνήθως, … βλέποντας και κάνοντας;
Εντελώς βλέποντας και κάνοντας. Η μοναδική κοινή ιδέα που ακολουθήθηκε από την αρχή ως το τέλος είναι ο δίσκος αυτός να θυμίζει κολάζ και το κάθε κομμάτι δηλαδή να έχει την ενορχήστρωση και το ύφος που του ταιριάζει χωρίς να χρειάζεται να ενταχτεί απαραίτητα σε κάποιο κοινό ηχητικό κόνσεπτ ή στυλ. Ήταν «ανακαλυπτική» και παιχνιδιάρικη διαδικασία, κάναμε πολλές δοκιμές.
Πιστεύεις πως έχουμε μπει ξανά στην εποχή του άλμπουμ;
Πιστεύω πως πιθανά να μπαίνουμε στην αρχή μιας εποχής άλμπουμ, αλλά αργεί ακόμα.
Όλα γίνονται με γρήγορες μεταβάσεις και σε shuffle mode.
Το να ακούσεις ένα άλμπουμ απαιτεί συγκέντρωση και εστίαση προσοχής που σπανίζει στην εποχή μας. Πιθανά όμως να επανέλθουν αυτά τα χαρακτηριστικά στην ανθρωπότητα σαν φουτουριστικό «χάρισμα» και να ακούμε και πάλι με μεράκι δίσκους.
Ποιοι είναι οι δικοί σου αγαπημένοι σου δίσκοι; Δώσε μας ένα Top 5.
Fugees ― The Score
Ημισκούμπρια ― Ο Δίσκος που Διαφημίζετε
Lion King OST
Miles Davis ― Kind of Blue
Aphex Twin ― Selected Ambient Works
Γενικά, γράφεις στίχους και ελληνικά και αγγλικά· με ποια γλώσσα αισθάνεσαι πιο άνετα; Πιστεύεις ισχύει ότι εκφράζεται κανείς πιο ειλικρινά όταν μιλά σε άλλη γλώσσα από τη μητρική του;
Αισθάνομαι πολύ πιο άνετα στα αγγλικά, ισχύει. Κάνω σαρδάμ, λέω αρλούμπες, λέξεις που δεν υπάρχουν και προτάσεις που συντακτικά δεν στέκουν, δεν δίνω και δεν δίνει κανείς σημασία (τουλάχιστον όχι πολλοί). Αν κάνεις το ίδιο στα ελληνικά σε έχουν πάρει όλοι πρέφα! Δεν υπάρχει καμουφλάζ.
Τα ελληνικά επίσης, είναι πολύ πιο άμεσα και χτυπάνε πυρήνα θεωρώ.
Θέλει θάρρος για να βγεις να τα πεις στη γλώσσα σου και μεγαλύτερη εσωτερική ειλικρίνεια.
*Μιλάω πάντα εντελώς προσωπικά σύμφωνα με την δική μου αντίληψη περί μουσικής επικοινωνίας, και με βάση το ότι βρισκόμαστε εντός Ελλάδας.
Τα μουσικά σου βίντεο είναι ένα κεφάλαιο από μόνα τους, κάνετε καταπληκτική δουλειά! Θέλεις να μοιραστείς κάποια ιστορία από τα γυρίσματα;
Ευχαριστούμε! Υπάρχει πάντα φοβερή ομάδα από πίσω.
Αμέ, θα μοιραστώ! Το τελείωμα των γυρισμάτων του Mermaid: επιστρέφουμε από Εθνική Οδό αν θυμάμαι καλά, 6-7 το πρωί, έχουμε κάνει και το τελευταίο πλάνο, it’s a wrap και ξημερώνει. Μπαίνουμε σε ένα σάπιο λευκό αγροτικό που τσουλάει και μουγγρίζει, καθόμαστε 3 άτομα πίσω στην καρότσα χύμα, οδηγεί ένας φίλος και συνοδηγός ένας δεύτερος φίλος, είμαστε βρεγμένοι, το γύρισμα είχε βουτιά σε νερό με ουρά γοργόνας κι είχαμε ξεχάσει να πάρουμε πετσέτες μαζί, μια πράσινη disco ουρά γοργόνας είναι παρατημένη στο πλάι μαζί με βατραχοπέδιλα, ακούμε σειρήνα και μας σταματάει περιπολικό. Μας λέει «Τα χαρτιά σας»! Κανείς από εμάς δεν έχει χαρτιά ούτε δίπλωμα και ο συνοδηγός είναι ο μοναδικός που έχει κινητό. Αλλά, ω τι σύμπτωση, δεν έχει τα τηλέφωνα των υπολοίπων από το crew που έρχονταν με άλλα αμάξια!
Για καλή μας τύχη, πιστεύουν ότι γυρίζαμε κλιπ και μας αφήνουν σχετικά γρηγορά. Βάζουμε μπρος το αμάξι, ξεκινάμε και λίγα μέτρα πιο κάτω σβήνει. Δεν παίρνει μπρος με τίποτα και λέμε μάλλον μείναμε από βενζίνη, οι δείκτες δεν λειτουργούν. Λίγο πιο κάτω βρίσκεται ένα βενζινάδικο οπότε φεύγουν κάποιοι για βενζίνη με ένα μικρό δοχείο και επιστρέφουν με την λύτρωση μισή ώρα αργότερα!
Είμαστε άυπνοι και ταλαιπωρημένοι φτάνει η χρυσαφένια βενζίνη πάμε να ανοίξουμε το ντεπόζιτο και σπάει μέσα το κλειδί! ΧΑ! Για καλή μας τύχη πάλι, ο συνοδηγός ήταν χρυσοχέρης έβαλε μπρος τη μηχανή με καλώδια και φύγαμε.
Με τι ασχολείσαι όταν δεν κάνεις μουσική;
Εργάζομαι ως γραφίστρια σε ένα γραφείο στη Νέα Σμύρνη, σπουδάζω στο ΠΑΔΑ Γραφιστική, μόλις έφτιαξα ένα space lyric video για τον Theodore που συνοδεύει οπτικά το κομμάτι Frame of Reference, και ανά καιρούς κάνω origami. Απολαμβάνω να τακτοποιώ ντουλάπες και να ομορφαίνω χώρους.
Τι θα συμβούλευες κάποιον που ξεκινά τώρα τη μουσική πορεία του στον ελληνικό χώρο;
Κράτα ότι είναι μαγικό για σένα, κράτα το καλά, σφιχτά μην φύγει.
Τι επιφυλάσσει το μέλλον για τη Danai Nielsen;
Έλα μου ντε! Δύσκολο να στο απαντήσω αυτό.
Εξελίσσομαι μέσα μου κι έξω μου με διάφορους τρόπους και προς διάφορες κατευθύνσεις· λογικά το ίδιο θα συμβεί και στην Danai Nielsen.
Και πες μας κάτι όχι άμεσα εφικτό αλλά ένα… τρελό όνειρο!
Να ζήσω στην άγρια φύση με μια φυλή πριν εξαλειφθούν όλα και όλοι, και να ταξιδέψω στο διάστημα! Θα ήθελα πολύ να ταξιδέψω στο διάστημα. Α, και να κολυμπήσω παρέα με ένα δελφίνι, έστω για λίγα μέτρα. Το τελευταίο το βλέπω συχνά στον ύπνο μου πολλά χρόνια.
Σε ευχαριστούμε πολύ! Αναμένουμε το live σου!
Ευχαριστώ κι εγώ παιδιά! Τον Απρίλιο ελπίζω να ειδωθούμε κι από κοντά στο six d.o.g.s.
Η παρουσίαση του δίσκου της Danai Nielsen, «Who Are They», θα γίνει την Παρασκευή 8 Απριλίου, στο six d.o.g.s..
