Το ντεμπούτο της «Collapsed in Sunbeams» μπορεί να βρίσκεται σε κυκλοφορία εδώ και λιγότερο από ένα μήνα, όμως το όνομα της Parks είναι ήδη ανάμεσα στα πιο πολυσυζητημένα και θα παραμείνει.
Απο την Άννα Φαρδή
08/03/2021
Η ιστορία επιτυχίας της Arlo Parks είναι μία από εκείνες τις αξιοζήλευτες διαδρομές που κάθε νέος καλλιτέχνης φιλοδοξεί να ακολουθήσει. Μόλις μέχρι πριν δύο χρόνια, έχοντας μόλις τελειώσει το σχολείο προσπαθούσε να την προσέξει η βιομηχανία ανεβάζοντας demo της στο BBC Introducing: και να την, στα είκοσι της χρόνια να λαμβάνει διθυράμβους από όλα τα μεγάλα μουσικά περιοδικά, φέροντας το παράσημο-βαρίδι «η φωνή της γενιάς της», έναν τίτλο που πολλοί καλλιτέχνες επιθυμούν όσο και τρέμουν.
Η Parks γράφει από τα επτά της. Κάποια στιγμή στην εφηβεία της ανακαλύπτει την ποίηση και, χωρίς να προέρχεται από καλλιτεχνική οικογένεια, γνωρίζει πως μαζί με την μουσική είναι το κάλεσμα της. Ωριμάζει κάπου ανάμεσα στην Sylvia Plath και την Audre Lorde, την Joni Mitchell και τους Radiohead: παρόλο που στη μουσική της ακούμε περισσότερο τους τελευταίους, οι πρώτες μπορούν να βρεθούν στην ημερολογιακού τύπου γραφή της.Όχι επειδή προσπαθεί να τις μιμηθεί στον τρόπο γραφής της, αλλά καθώς επιδεικνύει την ίδια ευαισθησία και προσοχή σε όσα (μικρά και μεγάλα) συμβαίνουν έξω και γύρω από αυτήν: δύο χαρακτηριστικά που προσφέρονται σε αφθονία στο ντεμπούτο της «Collapsed in Sunbeams».
Εκεί που η καριέρα της είναι έτοιμη να απογειωθεί, έχοντας κερδίσει την εκτίμηση ενός από τα σπουδαιότερα ραδιόφωνα της Γηραιάς Αλβιόνας, η πανδημία έρχεται να διαλύσει (και τα δικά της) σχέδια και να την αφήσει μετέωρη ως προς το μέλλον. Όσο όμως ανησυχεί ότι θα ξεχαστεί πριν καλά – καλά αρχίσει την πορεία της, η καραντίνα φαίνεται να την ευνοεί. Έχοντας ήδη κυκλοφορήσει δύο EP που έχουν τραβήξει τα βλέμματα («Super Sad Generation» και «Sophie», 2019) ακολουθεί το ισχυρότερο συναίσθημά της, την ενσυναίσθηση, βλέποντας την κολλητή της να βυθίζεται στην κατάθλιψη κατά τη διάρκεια του lockdown. Την παρατηρεί και αδυνατώντας να βοηθήσει περισσότερο γράφει το τραγούδι που θα την βάλει για καλά στο ραντάρ, ενώ παράλληλα θα ανακουφίσει χιλιάδες ακροατές που αισθάνονται ακριβώς το ίδιο: μόνοι και αβοήθητοι.
It’s so cruel what your mind can do for no reason
Στο Black Dog η ποιητική της Parks ξεδιπλώνεται στίχο στίχο: καθημερινές εικόνες, ταυτόσημες με εμπειρίες της πλειοψηφίας πλέον του κόσμου, ανάμεικτες με τρυφερές ματιές και αναφορές στην pop κουλτούρα («You do your eyes like Robert Smith»). Το βλέμμα της Λονδρέζας είναι διεισδυτικό και παρατηρητικό, ενώ η γραφή της κινείται ανάμεσα στην αφήγηση μικρών ιστοριών και την συμπαράσταση που θα έδινε σε κάποιον που βρίσκεται πραγματικά δίπλα της.
Στα σημεία που, αντί για τα ήρεμα, γλυκά φωνητικά της, επιλέγει την spoken-word ποίηση, γίνεται ακόμα πιο προσιτή, σαν να συνδιαλέγεται με τον ακροατή της. Ενδεικτικό παράδειγμα το Hurt, που εξερευνά παρόμοιες θεματικές, και στην γέφυρα επιλέγει να γυρίσει σε spoken-word αφήγηση, «σαν να είναι στην άλλη πλευρά του τηλεφώνου» σύμφωνα με την ίδια.
Η ψυχραιμία με την οποία αντιμετωπίζει τα ζητήματα της ψυχικής υγείας είναι και αυτή που της κέρδισε τον τίτλο του «εκπροσώπου» για την Gen Z – μαζί με την επιλογή να εμφανιστεί στη μουσική με το «Super Sad Generation». Μπορεί σε εκείνη να φαντάζει βαρύ το ότι έχει λάβει έναν τόσο σημαντικό ρόλο να φέρει εις πέρας, η συνεισφορά της όμως στους μεμονωμένους ακροατές είναι φανερή μέσα από τα αναλυτικά σχόλια στο YouTube όπου fans αφηγούνται τις ιστορίες τους, επιχειρώντας να βρουν ένα κοινό τόπο επαφής, ένα μέσο να ακουστούν και να νιώσουν λιγότερο μόνοι.
Για την Gen Z, η ψυχική υγεία αποκτά επιτέλους μια διαφορετική βαρύτητα για την εξέλιξη και τη ζωή τους και η Parks καταφέρνει άριστα να μιλήσει για αυτά τα τόσο περίπλοκα ζητήματα, μέσα από υπερβολικά συγκεκριμένες ιστορίες που καταλήγουν οικουμενικές. Αντί να τα αποκρύπτει όπως η κοινωνία, ή να τα ρομαντικοποιεί, όπως οι μουσικοί των περασμένων γενεών, τα «διαβάζει» στην έκταση που ισχύουν, αφήνοντας όμως μια αχτίδα φωτός στο τέλος που υπόσχεται ότι, παρά τα στιγμιαία ξεσπάσματα απελπισίας («It feels like nothing’s changing /And I can’t do this, can’t do this» στο For Violet) μπορούν να βγουν ακόμα και ουράνια τόξα στο τέλος όλης αυτής της πορείας («With you I’m always making rainbows out of something painful» στο Portra 400).
Αποκλειστικό: Ακούσαμε τη νέα Celeste
