H Μαριλένα Ορφανού, η Μαρία Χατζάκου και η Τζίνα Δημακοπούλου μιλούν στο pepper966.gr για την ταυτότητα και τις επιρροές των SWIM, την «Αμυγδαλή», το σεξισμό στη μουσική βιομηχανία και τους αγαπημένους τους καλλιτέχνες.
Απο την Μαρία Μεταξά
09/02/2022
Το 2018, το single Gomenaki συνάρπασε την Αθήνα και δίχασε με το queer μουσικό του βίντεο που κάποιοι βρήκαν αρκετά… προχωρημένο. Μεσολάβησαν μερικά ακόμα singles, remixes και EPS, και το 2019 οι Someone Who Isn’t Me κυκλοφόρησαν το εξαιρετικό ντεμπούτο τους με τίτλο «Dance With You» και μερικά κομμάτια όπως το ομότιτλο του άλμπουμ, τα Girl’s On Fire και Leap Of Faith να γίνονται αμέσως αγαπημένα των φανς της εγχώριας εναλλακτικής σκηνής, ενώ η μπάντα έφτασε σε επίπεδα διεθνούς αναγνώρισης, συμμετέχοντας σε πολλά φεστιβάλ παγκοσμίως ―SXSW/Austin/USA, Pop Kultur/Berlin/Germany και MIL/Lisbon/Portugal.
Σήμερα, οι Μαριλένα Ορφανού, Μαρία Χατζάκου και Τζίνα Δημακοπούλου που αποτελούν τις S.W.I.M. καταπιάνονται με την κινηματογραφική μουσική, ντύνοντας την ταινία της ντράμερ τους, «ΑΜΥΓΔΑΛΗ», με ένα σκοτεινά ατμοσφαιρικό και ταυτόχρονα τρυφερό soundtrack που κυκλοφορεί με τον τίτλο «Amygdala». Η ταινία βραβεύτηκε πρόσφατα με ειδική μνεία πρωτότυπης μουσικής στο 44ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Δράμας.
Μάλιστα, μόλις κυκλοφόρησε και το πανέμορφο ―και συνδεδεμένο με την ταινία― μουσικό βίντεο για το Never Let Me Go, σε σκηνοθεσία της Μαρίας Χατζάκου, με την εξής σημείωση: «Το φάντασμα βαριέται. Ένα τραγούδι τριγυρίζει στο κεφάλι του. Θα βγει έξω στην πόλη, θα συνδεθεί με τους ανθρώπους, που ακούνε το κομμάτι, με το μόνο τρόπο που ξέρει».
S.W.I.M., δηλαδή Someone Who Isn’t Me: ένα αρκτικόλεξο που χρησιμοποιούν άνθρωποι σε forums σχετικά με ναρκωτικές ουσίες, για να αποφύγουν το στιγματισμό. Το συγκεκριμένο όνομα σας ταίριαξε επειδή, όταν ξεκινούσατε τη μπάντα, δε σας ένοιαζε να έχετε μια συγκεκριμένη μουσική ταυτότητα/ταμπέλα.
Πώς έχετε εξελιχθεί ως προς το θέμα της ταυτότητας;
Μαριλένα: Η ταυτότητά μας είναι το συναίσθημά μας και όλα μας τα ακούσματα! Γράφω μουσική καθαρά συναισθηματικά. Δεν έχω οδηγούς, δεν έχω συγκεκριμένο τρόπο. Η μπάντα μας ξεκίνησε παίζοντας ορχηστρικά κομμάτια, με αφορμή τη βωβή ταινία «Αστέρω» για την οποία μου ζήτησε το Γαλλικό Ινστιτούτο να γράψω το soundtrack και να το παίξω ζωντανά. Εκείνη τη στιγμή, κάλεσα τη Μαρία και τη Τζίνα να συμμετέχουν στο λάιβ και έτσι αποφασίσαμε να φτιάξουμε τις S.W.I.M.
Στην αρχή εγώ δεν τραγουδούσα. Και το πρώτο μας 7ιντσο ήταν μια κυκλοφορία με τη συμμετοχή της Σtella και του Coti σε δύο κομμάτια στα φωνητικά. Συνέχιζα να γράφω κομμάτια και για τις ανάγκες των λάιβ ξεκίνησα να τραγουδάω. Από τότε άρχισα να ηχογραφώ τη φωνή μου και να μη με ενοχλεί. Αντίθετα, συνειδητοποιήσαμε και οι τρεις ότι μας ταιριάζει. Αυτές όλες οι αλλαγές δικαιολογούν το όνομα μας. Μαζί και με τις εναλλαγές της ζωής μας και τα διαφορετικά πράγματα που κάνουμε για να ζήσουμε και να χαιρόμαστε…
Ας μιλήσουμε για την «Αμυγδαλή» ―συγχαρητήρια για την ταινία (στη Μαρία) και για το soundtrack (σε όλες)! Είναι μια πολύ ωραία μείξη ‘80s nostalgia και horror με έντονο το κλίμα του ελληνικού καλοκαιριού, και το κοριτσίστικο στοιχείο, τις σχέσεις μεταξύ των κοριτσιών. Πώς γεννήθηκαν η ταινία και το soundtrack;
Μαρία: Η ταινία γεννήθηκε πολύ φυσικά και χωρίς να το πολυσκεφτώ. Είμαι χρόνια στο χώρο του κινηματογράφου σαν παραγωγός και μια μέρα είπα δε θέλω άλλο. Και έγραψα το σενάριο, και μέσα σ’ ένα χρόνο το γυρίσαμε. Επίσης ήξερα ότι ήθελα να κάνω μια ταινία με στοιχεία horror, με γυναίκες πρωταγωνίστριες και με πολλή μουσική. Το είχαμε ήδη συζητήσει με τη Μαριλένα. Να φανταστείς, το κομμάτι Σαν Πτώματα γράφτηκε για την ταινία πριν τα γυρίσματα. Τελικά δεν μπήκε στην ταινία αλλά το βάλαμε σαν bonus track στην κασέτα.
Ποιο κομμάτι από το «Amygdala» ξεχωρίζει η καθεμία σας;
Μαρία: Λατρεύω το Never Let Me Go. Οι κιθάρες της Τζίνας με ανατριχιάζουν!
Μαριλένα: Έχω γράψει το soundtrack και μου είναι δύσκολο να ξεχωρίσω κάποιο κομμάτι. Τα αγαπώ όλα, το καθένα για διαφορετικούς λόγους. Το θέμα της Μελίνας (Melina’s Theme) με συγκινεί ιδιαιτέρως καθώς και το Let Me Go Wrong…
Τζίνα: Το Flying Away έρχεται να πάρει τη θέση του παλιού μου αγαπημένου Never Let Me Go.
Με τι άλλες ταινίες ταιριάζει η μουσική των S.W.I.M.; Tι θα μπορούσε να ντύνει;
Ποια soundtrack θα θέλατε να υπογράφετε;
Μαρία: Νομίζω τις ταινίες του Carpenter, της Coppola και του Lynch. Αλλά νομίζω ότι η Μαριλένα εύκολα έγραφε και μουσική για τον Almodovar. Γενικά δεν θέλουμε να μπαίνουμε σε στεγανά όσον αφορά το στυλ της μουσικής. Τώρα, π.χ., έχουμε μπει σε συζητήσεις για την επόμενη μου ταινία, το «Starflyer». Μπορεί να είναι κι όλο βιολιά, μες στο μελόδραμα. Ποιος ξέρει…
Λένε πως πολλές περισσότερες γυναίκες πλέον ασχολούνται με τη μουσική, ενώ αυτό που συμβαίνει είναι πως είναι επιτέλους ορατές. Εσάς, σε ατομικό επίπεδο και ως μπάντα, πώς σας έχει επηρεάσει ο σεξισμός της μουσικής βιομηχανίας;
Ναι, ισχύει αυτό που λες. Επίσης, τολμάμε πια να μιλάμε για την όποια κακοποιητική και σεξιστική συμπεριφορά. Κι εμείς έχουμε δεχτεί σεξισμό. Αν μπεις στα σχόλια ΥouΤube στο Gomenaki, θα καταλάβεις. Επίσης έχουμε την αίσθηση ότι την σπάμε σε πολλούς που είμαστε φουλ γυναικεία μπάντα. Και από επιλογή φυσικά. Αλλά δε μασάμε.
Ποιοι είναι οι δικοί σας αγαπημένοι καλλιτέχνες; Οι μεγαλύτερες επιρροές σας, ινδάλματα που είχατε μικρές, άτομα που σας έκαναν να οπλιστείτε με μουσικά όργανα;
Μαρία: Ε, Debbie Harry. Κόλλημα όταν ήμουν μικρή. PJ Harvey και Kate Bush μετά. Επίσης, Badalamenti και Morricone. Και όταν γνώρισα τη Μαριλένα, μ’ έβαλε στον κόσμο της ηλεκτρονικής και της κλασικής μουσικής.
Μαριλένα: H PJ Harvey για μένα είναι σταθμός, μια καλλιτέχνιδα που επαναπροσδιορίζεται και πειραματίζεται σε κάθε της δίσκο και πολιτικοποιημένη. O κόσμος της ορχηστρικής μουσικής που σπούδαζα για 20 χρόνια με επηρέασε. Ο Debussy είναι ένας από τους αγαπημένους μου συνθέτες. Όλη η ‘80s pop και η new wave με τις οποίες μεγάλωσα! Οι Fleetwood Mac, η Kate Bush, η Madonna και άπειροι άλλοι μουσικοί… Μπορώ να κάθομαι να γράφω με τις ώρες όλους αυτούς που αγαπώ…
Τζίνα: Η Courteny Love με έκανε να πιάσω την κιθάρα. Tην PJ θαυμάζω. Οι Sonic Youth με έχουν επηρεάσει.
Δύο χρόνια μετά, ο CoVid συνεχίζει να επιβαρύνει τον τομέα του πολιτισμού. Πώς έχει επηρεάσει η πανδημία τις ζωές και την καλλιτεχνική σας πορεία ως τώρα;
Μας έχει επηρεάσει πολύ. Καταρχάς, τα λάιβ. Μας λείπουν πολύ. Αλλά και που γίνονται είναι πολύ στενάχωρο που δεν επιτρέπεται η είσοδος σε όλ@ και ότι πρέπει να σ’ ελέγχουν για να μπεις. Εμείς, ευτυχώς έχουμε το στούντιο μας και ξεδίνουμε εκεί. Στην πρώτη καραντίνα, ειδικά, μαζευόμασταν και τζαμάραμε.
Παρά τις αντιξοότητες, φαίνεται να υπάρχει αρκετό νέο αίμα στην ελληνική εναλλακτική μουσική σκηνή. Εσείς έχετε αγαπημένα ονόματα που παρακολουθείτε;
Ναι αμέ! O Φωνόπτικον, οι Regressverbot, οι Blakaut, η νεαρή Nuâge, οι Furtstenplatz, η Πράσινη Λεσβία, η Βitchy 101, η another dyke, ο Metaman, οι Lip Forensics, o Vox Populi! Η Sara Ath.
Ποια είναι τα σχέδιά σας για το 2022; Πότε θα σας δούμε ξανά live;
Δεύτερος δίσκος, δεύτερο soundtrack, καινούρια ταινία. Live ελπίζουμε σύντομα. Θέλουμε να παρουσιάσουμε στον κόσμο το soundtrack Amygdala ζωντανά!
Ευχαριστούμε πολύ!
