Οι φωνές του Pepper 96,6 θυμούνται λατρεμένα άλμπουμ που γιόρτασαν σημαντικές επετείους μέσα στη χρονιά που πέρασε.
Pepper Team
10/02/2022
Το 2021 μπορεί να μη μας έφερε την πολυπόθητη λύτρωση από την πανδημία, ήταν όμως μια χρονιά που γιόρτασε πολλές μουσικές επετείους: 30, 40, 50 χρόνια από δίσκους-σταθμούς που αγαπήθηκαν παγκοσμίως και παραμένουν μέχρι και σήμερα αξεπέραστοι.
Με το 2022 να έχει μπει πλέον για τα καλά, οι παραγωγοί του Pepper 96,6, θυμούνται τους αγαπημένους τους δίσκους που γιόρτασαν σημαντικά γενέθλια μέσα στη χρονιά που πέρασε, και ανακαλούν τις στιγμές που άκουσαν λατρεμένα τραγούδια για πρώτη φορά.
Γιάννης Καστανάκης
(καθημερινά 20:00 – 22:00)
The KLF – The White Room (1991)
Αν είσαι παιδί των ‘90s, δε γίνεται να μην ξέρεις τους KLF· αυτό το αλλόκοτο συγκρότημα που κατέκτησε όλο τον κόσμο και εξαφανίστηκε ρίχνοντας στην πυρά όλα τα έσοδά του από τις πωλήσεις του (πάνω από 1 εκ. λίρες) ως ένδειξη διαμαρτυρίας για τη μουσική βιομηχανία.
Πίσω από τους KLF, βρίσκονται ο Bill Drummond (μουσικός παραγωγός και μάνατζερ των Echo and The Bunnymen) και o Jimmy Cauty (υπεύθυνος αργότερα για τους The Orb). Οι δυο τους έχουν έναν άσσο στο μανίκι: ξέρουν το μυστικό για να κάνεις ένα τραγούδι επιτυχία. Αυτή τη συνταγή τους την κυκλοφόρησαν και σε βιβλίο, που ακόμη και σήμερα μπορείς να βρεις στο internet. Υπάρχουν μάλιστα καλλιτέχνες που ακολουθώντας τα βήματα του βιβλίου κατάφεραν να κάνουν hit!
Το White Room φιλοξενούσε τις μεγαλύτερες χορευτικές επιτυχίες του 1991: 3 am Eternal, Last Τrain to Trancentral, America: What time is love, Justified and Ancients. Η συνταγή ήταν απλή: δυνατό beat με δόσεις ροκ και ηλεκτρικής κιθάρας, rap φωνητικά, soulful μελωδίες και ιαχές ανθρώπων. Στη θεματολογία τους συμπεριλαμβάνονται θεωρίες συνωμοσίας και φανταστικοί ήρωες όπως οι Justified Ancients of MU MU. Η μουσική βιομηχανία ασχολείται συνέχεια μαζί τους, μέχρι που ξαφνικά, ένα χρόνο μετά το 1992, στο απόγειο της καριέρας τους, χωρίζουν. Ήρθαν, τα έσπασαν και έφυγαν…. αποσύροντας μάλιστα τη μουσική τους από παντού. Μόλις το 2021 τα τραγούδια τους ανέβηκαν στις μουσικές πλατφόρμες, και οι fans ζητούν απεγνωσμένα μια επανένωση!
Marvin Gaye – What’s Going On (1971)
H δυσκολότερη περίοδος της ζωής του Marvin Gaye έγινε ένας δίσκος που σήμερα, 50 χρόνια μετά, θεωρείται ο καλύτερος δίσκος όλων των εποχών: «What’s Going On?»
Εκείνη την εποχή ο Marvin Gaye νιώθει χαμένος. Ο γάμος του έχει αποτύχει, η καλλιτεχνική του σύντροφος Tammi Terrell φεύγει από τη ζωή και τα ναρκωτικά δε βοηθάνε. Οι κοινωνικοπολιτικές συνθήκες της Αμερικής τον κινητοποιούν και νιώθει πως δεν μπορεί πια να τραγουδά ερωτικά τραγούδια όταν γύρω του ο κόσμος καίγεται. Σε αυτή την περίοδο, στις αρχές των ‘70s, φτάνει στα χέρια του το What’s Going On. Βάζει τη δική του πινελιά στο τραγούδι, στη μουσική και στους στίχους, και το μετατρέπει σε ένα τραγούδι που αντικατοπτρίζει τις ανησυχίες του Αμερικανού πολίτη εκείνη την εποχή. Ένας θεματικός δίσκος γεννιέται και την ιστορία του εξιστορεί ένας στρατιώτης του Βιετνάμ που γυρνώντας από τον πόλεμο αντικρίζει την πολιτική κατάσταση, τις κοινωνικές ανισότητες, τη φτώχεια, τον εθισμό στα ναρκωτικά και αγγίζει το θέμα της οικολογίας, σε μια εποχή που σχεδόν κανείς δεν ήξερε τι σημαίνει η λέξη.
Το αφεντικό της Motown, ο Berry Gordy, ήταν πολέμιος του άλμπουμ και της ιδέας του Marvin Gaye. Οι φήμες λένε πως όταν άκουσε το What’s Going On είπε στον Gaye πως «είναι ό,τι χειρότερο έχει ακούσει», αλλά, ευτυχώς, δεν πέρασε το δικό του. Ο δίσκος κυκλοφόρησε το 1971 και μέχρι και σήμερα είναι ένα από τα πιο σημαντικά άλμπουμ της σύγχρονης μουσικής.
Κίμων Φραγκάκης
(καθημερινά 08:00 – 10:00)
Guns N’ Roses – Use Your Illusion (1991)
Τυχεροί όσοι βρέθηκαν το ’67 στη «Λεωφόρο» και τραγούδησαν μαζί με τους Stones το Satisfaction κάνοντας την παράφραση «θα σας σφάξω!», με τους αστυνομικούς να παρακολουθούν εμβρόντητοι. Ωραίες εποχές, χωρίς smartphones, μόνο με τη ροκ να δονεί τα νιάτα σου. Τυχερός όμως κι εγώ που αγόρασα το «Use Your Illusion» στο Metropolis της Τσακάλωφ σε CD, και έσκισα τη ζελατίνα τρέχοντας για το σπίτι.
ΟΚ, δεν ήταν το «Lies» της ίδιας μπάντας που απέκτησα σε βινύλιο τρία χρόνια νωρίτερα, καθώς έμπαινα με τα μπούνια στην εφηβεία. Ούτε περιείχε το ωμό, αγωνιώδες Sweet Child O’ Mine, ή το οργασμικό, φευγάτο Paradise City ―τα καλύτερα τραγούδια των Guns n’ Roses― από το πρώτο τους άλμπουμ, «Appetite for Destruction».
Πέρασαν όμως 30 χρόνια από το τριτοτέταρτο άλμπουμ των Guns n’ Roses. Τo 1991 έχουν πια γίνει mega-band, γεμίζουν στάδια σε όλο τον πλανήτη, γίνεται πανικός με τον Axl και την παρέα του, αυτούς τους ωραίους αλήτες. Και βγάζουν στις 17 Σεπτεμβρίου ένα διπλό άλμπουμ (τετραπλό ουσιαστικά, αφού το Use Your Illusion Ι έχει δύο δίσκους και το Use Your Illusion ΙΙ έχει άλλους δύο). Τριάντα κομμάτια συνολικά, ορισμένα εκ των οποίων κομματάρες, όπως το Don’t Cry και το You Could Βe Mine. Και βέβαια το αγαπημένο μου από εκείνη τη φουρνιά, το November Rain. Με το επικό κλιπ το οποίο ρουφούσαμε λαίμαργα στο MTV (πώς λέμε YouTube; καμία σχέση).
Τι κλιπ ήταν αυτό; Κανονική ταινία μικρού μήκους. Συμφωνική ορχήστρα; Τσεκ. Κόκκινη μπαντάνα στο κούτελο του Axl; Τσεκ. Τσιγάρο στα χείλη του Slash; Τσεκ. Και βέβαια, πρωταγωνίστρια η μυθική Stephanie Seymour, που στο αποκορύφωμα του έρωτά της με τον frontman του συγκροτήματος, υποδύεται τη νύφη του. Αυτό όμως που μου αρέσει περισσότερο στο 9λεπτο αυτό μεγαλούργημα είναι το γκραν φινάλε (το οποίο κόβεται πάντα όποτε πέφτει στο ραδιόφωνο). Ίσως γιατι δεν είναι ακριβώς φινάλε, αλλά επίλογος: ενώ ξεσπάει η περίφημη νοεμβριάτικη βροχή του τίτλου, ο Axl λυσσομανάει σαν γάτος που ζευγαρώνει, κοντράροντας στα ίσια το κιθαριστικό σόλο του Slash με το λαρύγγι του. Κι εμείς βλέπουμε την αλύπητα όμορφη Stephanie να κηδεύεται (!) φορώντας το σέξι νυφικό της…
Βαρβάρα Σαββίδη
(καθημερινά 07:00 – 10:00)
Massive Attack – Blue Lines (1991)
Η σκηνή του Bristol στα καλύτερά της, με ένα σχήμα το οποίο άμα τη εμφανίσει του έδωσε έναν από τα ωραιότερα και πιο πρωτότυπα ντεμπούτα όλων των εποχών, τόσο από άποψη ήχου όσο και αισθητικής. Υπνωτιστικές μπασογραμμές, σκοτεινός ήχος, υποβλητικά φωνητικά, πρωτότυπη μείξη μουσικών ειδών κι ένας υψηλής κλάσης δίσκος που σύστησε ένα νέο μουσικό είδος.
Αρχικά, κανείς δεν ήξερε πού ακριβώς να κατατάξει το «Blue Lines», πέρα από τη γενική κατηγορία alternative, μιας και ο όρος trip–hop δεν είχε καν καθιερωθεί ακόμα, (πρωτοαναφέρθηκε το 1994). Πάντως, αυτή η μείξη ηλεκτρονικής, hip-hop, ρέγκε, dub, R&B, funk και jazz μουσικής ήταν το χαρακτηριστικό αυτής της σκηνής που απογειώθηκε τη δεκαετία του ’90, με κύριους εκπροσώπους καλλιτέχνες όπως ο Tricky και οι Portishead (που κυκλοφόρησαν 3 χρόνια αργότερα το θρυλικό ντεμπούτο τους, «Dummy»).
Το Blue Lines δεν αξίζει μόνο για το Unfinished Sympathy, αυτό όμως είναι αδιαμφισβήτητα το κομμάτι του δίσκου που λατρεύτηκε και εξακολουθεί να ακούγεται μέχρι σήμερα δίχως να προδίδει την ηλικία του. Είναι το κομμάτι που είχε τον αέρα του instant classic κι εκείνο που εντυπωσίασε περισσότερο τη γενιά του MTV η οποία, κολλημένη στο αγαπημένο της κανάλι, ανυπομονούσε να δει το ―εμβληματικό πλέον― video-clip γυρισμένο σε μονοπλάνο, που ακολουθεί την ερμηνεύτρια Shara Nelson καθώς περπατάει στους δρόμους του Los Angeles.
Δημήτρης Λεμονίδης
(Σαββατοκύριακο 22:00 – 00:00)
Michael Jackson – Dangerous (1991)
Τo 8ο άλμπουμ του Βασιλιά της Pop κυκλοφόρησε στις 26 Νοεμβρίου του 1991 από την Epic Records, με παραγωγούς τους Teddy Riley και Bill Bottrell, ύστερα από πρόταση του τεράστιου και επί χρόνια συνεργάτη του, Quincy Jones. Μπορεί να μην είναι του επιπέδου του «Bad» ή του «Thriller», αλλά έγινε 7 φορές πλατινένιο σε χρόνο ρεκόρ στις Η.Π.Α., ενώ κυριάρχησε και παγκοσμίως στα charts πολλών χωρών ―από τη Βρετανία ως την Αυστραλία. Ακόμα και σήμερα θεωρείται ένα από τα best-selling albums όλων των εποχών, με τις πωλήσεις να έχουν ξεπεράσει τα 32 εκατομμύρια αντίτυπα!
Το «Dangerous», είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την παιδική μου ηλικία, καθώς είναι το πρώτο άλμπουμ που αγόρασα ―σε κασέτα εκείνη την εποχή!― και συνέχισα να το ακούω για πολλά χρόνια μετέπειτα. Ανοίγει με το Jam και τον αξέχαστο ήχο από το σπάσιμο τζαμιών, που ηχεί ακόμα και σήμερα στα αυτιά μου.She Drives Me Wild, Remember the Time, Black Οr Whiteκαι Who Is It για ατελείωτο χορό, In The Closet με τα φωνητικά της πριγκίπισσας Στεφανί του Μονακό, τα συγκινητικά Will You Be There από το «Free Willy» και Heal The World με την μοναδική ερμηνεία του στον τελικό του Superball το 1993, αλλά και το Give in to Μe με τη ροκ πινελιά της κιθάρας του Slash (Guns ‘n’ Roses), συνθέτουν ένα δίσκο διαμάντι της ποπ, ο οποίος δεν πρέπει να λείπει από καμία δισκοθήκη.
Υπέροχα και τα μουσικά βίντεο στα κανάλια της εποχής, όπου ο Michael Jackson συνεργάστηκε με διασημότητες από κάθε χώρο ―Michael Jordan, Magic Johnson, Eddie Murphy, Macaulay Culkin και Naomi Cambell…
Sad fact: Η απογοήτευση από την ακύρωση της προγραμματισμένης συναυλίας του για την προώθηση του άλμπουμ στο ΟΑΚΑ το 1992.
Κώστας Παπαζέτης
(καθημερινά 22:00 – 00:00)
U2 – Achtung Baby (1991)
Ήταν λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα του 1991 όταν περνούσα για πρώτη φορά στη ζωή μου το κατώφλι μιας FNAC! Το μέγεθος και η πληρότητα προκαλούσαν δέος, ενώ στο τμήμα της μουσικής έβλεπες παντού το εξώφυλλο του «Achtung Baby». Σε βινύλιο, σε CD, σε αφίσες, σε χαρτονένια επιδαπέδια αλλά και banner κρεμάμενα από την οροφή.
Η πρώτη μου σκέψη ήταν απλοϊκή: γιατί ο τίτλος του άλμπουμ είναι στα γερμανικά; Γιατί ηχογραφήθηκε στο θρυλικό Hansa Studio στο Βερολίνο, λίγο καιρό μετά την πτώση του τείχους, κι ένα μέλος του στούντιο είχε ακούσει τη φράση σε κάποιο φιλμ και την επαναλάμβανε συνεχώς κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης.
Αγόρασα το CD σε μία limited εξάπτυχη digipack έκδοση, και με το πρώτο άκουσμα κατάλαβα τη διαφορά και την ανανέωση της μπάντας. Αργότερα, μάθαμε ότι υπήρξαν συγκρούσεις μεταξύ των μελών κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης, αλλά ο αμοιβαίος σεβασμός και η επιθυμία όλων να προχωρήσουν τον ήχο τους σε λίγο διαφορετικά μονοπάτια μας χάρισαν ένα από το πιο σημαντικά άλμπουμ της δεκαετίας του ‘90.
Στο Achtung Baby, οι U2 χρησιμοποίησαν μια ποικιλία από πολυεπίπεδες εμπνεύσεις, με βάση τη ροκ αλλά και έντονες επιρροές από industrial και ηλεκτρονικούς ήχους. Η διαφορετικότητα στον ήχο τους σε συνδυασμό με τους πιο εύκολους στίχους του Bono που μιλούν για την αγάπη, αντί για τα διάφορα δεινά του κόσμου γενικά, επιβεβαιώνουν αυτό που εξήγησε κάποτε ο Βono: το Achtung Baby είναι «ο ήχος τεσσάρων ανδρών που κόβουν το The Joshua Tree».
Τα δώδεκα τραγούδια που περιλαμβάνει το Achtung Baby είναι αισθητά πιο συγκρατημένα σε σχέση με αυτά των προηγούμενων ετών, με έντονη εσωστρέφεια και λιγότερο απασχολημένα με τ κακώς κείμενα του κόσμου, απελευθερώνοντας την μπάντα, δίνοντάς της τη δυνατότητα να αγκαλιάσει τελικά τις πιο ευχάριστες διαστάσεις της ζωής. Και αυτή η απελευθέρωση διέδωσε τη φήμη των U2 σε κάθε γωνιά του πλανήτη.
Koσμάς Δεβελέγκας
(καθημερινά 16:00 – 18:00)
Τhe Rolling Stones – Tattoo You (1981)
Στα τέλη του 1981, λίγο πριν συμπληρώσουν είκοσι χρόνια καριέρας, οι Rolling Stones ετοιμάζονταν για μια μεγάλη περιοδεία στην Αμερική. H ανάγκη για την κυκλοφορία νέας μουσικής ήταν επιτακτική, ώστε να υποστηρίξουν με φρέσκο υλικό τις συναυλίες, αλλά οι συγκρούσεις μεταξύ των μελών του συγκροτήματος έκαναν πολύ δύσκολη την παραγωγή ενός καινούριου άλμπουμ. Έτσι, συνειδητοποιώντας ότι υπήρχαν εξαιρετικά διαμάντια σε ακυκλοφόρητες ηχογραφήσεις τους από τα προηγούμενα χρόνια, οι Rolling Stones μαζί με τον επί χρόνια συνεργάτη τους, παραγωγό Chris Kimsey, αποφάσισαν να δημιουργήσουν το «Tattoo You», αποτελούμενο κυρίως από τραγούδια που δεν είχαν χωρέσει στα δύο τελευταία άλμπουμ τους, «Some Girls» και «Emotional Rescue».
Ο τίτλος του άλμπουμ είχε αρχικά αποφασιστεί να είναι απλώς Τattoo. Ο Κeith Richards θεώρησε ότι η προσθήκη της λέξης You έγινε από τον Μick Jagger, χωρίς να το συζητήσει μαζί του. Ο Jagger, από την άλλη, επιμένει ως σήμερα ότι δεν έχει ιδέα για το πώς προέκυψε η αλλαγή. Η υποδοχή της νέας δουλειάς των Rolling Stones ήταν αποθεωτική από κοινό και κριτικούς. To πρώτο single, Start Me Up, κυκλοφόρησε τον Αύγουστο του 1981 και έφτασε ως το #2 του Billboard Hot 100, ενώ το Tattoo You, που ακολούθησε τον ίδιο μήνα, παρέμεινε στην κορυφή του Βillboard 200 για εννέα εβδομάδες. Eίναι το τελευταίο ως σήμερα #1 άλμπουμ των Rolling Stones στην Αμερική, κλείνοντας μια σειρά οκτώ #1 δίσκων τους, που είχε ξεκινήσει με το «Sticky Fingers» το 1971. Το ιδιαίτερο εξώφυλλο του δίσκου, απέφερε στον δημιουργό του, Peter Corriston, ένα βραβείο Grammy. To 2021, το Tattoo You κυκλοφόρησε ξανά, σε μια ειδική επετειακή έκδοση, περιλαμβάνοντας επιπλέον εννέα ακυκλοφόρητα τραγούδια και τη συναυλία των Rolling Stones στo Wembley Stadium το 1982.
Μαρία Ανδρικάκη
(Σαββατοκύριακο 10:00 – 12:00)
Nirvana – Nevermind (1991)
Το άλμπουμ-σταθμός της δεκαετίας του ’90. Το άλμπουμ συνώνυμο του grunge, του MTV, του μαύρου all-star και του καρό πουκαμίσου (όλοι το έχουμε φορέσει, παραδεχτείτε το). Αν και είναι το δεύτερο άλμπουμ των Nirvana, το «Nevermind» είναι η πρώτη, επί της ουσίας, μεγάλη κυκλοφορία τους και η επίσημη πρώτη εμφάνιση του Dave Grohl πίσω από τα ντραμς. Κατάφερε να εκτοπίσει τον Michael Jackson από το Billboard 200, ενώ το Smells Like Teen Spirit αποτελεί μέχρι σήμερα, 30 χρόνια μετά, τον απόλυτο ύμνο των εφήβων και της νεανικής επανάστασης.
The Cure – Faith (1981)
Να πούμε, αρχικά, ότι τους Cure τους λατρεύω και δεν μπορώ σε καμία περίπτωση να είμαι αντικειμενική μαζί τους. Το «Faith» είναι το τρίτο studio album τους, με τον Robert Smith να περνάει την πανκο-γκοθο-γκλούμ φάση του. Ένας ήχος πολύ σοφτ για τους απανταχού μεταλλάδες των ‘80s και που καμία αποδοχή δεν είχε από τους καρεκλάδες ―εννοείται!―, ένας ήχος που δίχασε κοινό και κριτικούς, και που τελικά επανακυκλοφόρησε μαζί με μερικά rarities είκοσι-κάτι χρόνια μετά. Ένα άλμπουμ που το NME χαρακτήρισε ως «μοντέρνα εκδοχή του Pink Floyd-ισμού», ένας ξεκάθαρα καταθλιπτικός δίσκος, και σίγουρα ένα από τα ωραιότερα projects των Cure.
DJ Spector
(Σαββατοκύριακο 12:00 – 14:00)
Carole King – Tapestry (1971)
Το 1971 ήταν από τις πιο σημαντικές χρονιές για τη μουσική, με άλμπουμ σαν το «Sticky Fingers», το «What΄s Going On?», το «Maggot Brain», και φυσικά το «Tapestry» να γίνονται κλασσικά. Το τελευταίο, με πωλήσεις 25 εκατομμυρίων αντιτύπων, 4 βραβεία Grammy, και δύο #1 singles χαρακτήρισε τη χρονιά και παραμένει φρέσκο και επίκαιρο μέχρι και σήμερα.
Η πρώτη μου επαφή με το Tapestry και την Carole King ήταν κάπου στο Γυμνάσιο, με μια κασέτα του φίλου μου του Κώστα που ξεκινούσε με το I Feel the Earth Move. Αυτό έγινε λίγο πριν τα ακούσματά μου με οδηγήσουν σε πολύ πιο σκληρά μονοπάτια, οπότε η ενασχόληση με την Carole King δεν είχε συνέχεια, παρόλο που μου άρεσε πολύ το συγκεκριμένο κομμάτι.
Περάσαν αρκετά χρόνια και εκεί γύρω στα 22-23, που την είχα πάθει ήδη την βινυλίαση και ξόδευα ό,τι λεφτά είχα σε δίσκους, είχα κάνει την υπέρτατη ανακάλυψη: ένα δισκάδικο/αποθήκη σε όροφο στην Καλλιθέα, που έφερνε δίσκους από Αμερική (μάλλον με το κιλό), και τους έδινε 400 δραχμές έκαστο. Ήταν όλα σε κούτες, όπως ερχόντουσαν από εκεί, και έψαχνες με τις ώρες βρίσκοντας, κυριολεκτικά, θησαυρούς! Έτσι, όταν το Tapestry βρέθηκε μπροστά μου, θυμήθηκα την κασέτα του Κώστα και το πήρα, χωρίς να ξέρω τι ακριβώς είναι..
Όταν το άκουσα, με συνεπήραν αμέσως τα αγγελικά φωνητικά, οι απλές ενορχηστρώσεις και οι υπέροχες μελωδίες του. It’s Τoo Late, You’ve Got a Friend, I Feel the Earth Move και Where You Lead τα αγαπημένα μου τραγούδια από αυτόν τον εκπληκτικό δίσκο, τον οποίο και ακούω ανελλιπώς όλα αυτά τα χρόνια με τον ίδιο ενθουσιασμό!
