Με αφορμή το Consequence of Sound, που παρομοίωσε την τελευταία κυκλοφορία των U2 με… fart, θυμόμαστε μερικές από τις πιο διασκεδαστικές βιτριολικές ατάκες που έχουμε διαβάσει για albums μεγάλων καλλιτεχνών.
Από τη Λιάνα Μαστάθη
16/11/2021
«Όσο το πρόσωπό μου είναι στην πρώτη σελίδα, δεν με νοιάζει τι λένε για μένα στη σελίδα δεκαεπτά», είχε πει κάποτε ο Mick Jagger, όμως είμαστε σίγουροι ότι κάποιες κριτικές θα έχουν φτάσει τους καλλιτέχνες στα όρια τους σε όποια σελίδα κι αν γράφτηκαν. Από το Consequence of Sound που παρομοίωσε την τελευταία κυκλοφορία των U2 με… fart, μέχρι το «what is this shit?» που έγραψε o Greil Marcus για το άλμπουμ Self Portrait του Bob Dylan, οι δισκοκριτικοί έχουν πολλάκις χρησιμοποιήσει σκληρά λόγια για να κριτικάρουν άλμπουμ για τα οποία συχνά το κοινό είχε αντίθετη γνώμη. Κι όσο μπορεί μερικές φορές να διαφωνούμε, η αλήθεια είναι ότι μας αρέσει να διαβάζουμε τις αρνητικές κριτικές, ιδίως αυτές που έχουν ακυρωθεί από την μετέπειτα επιτυχία και τις πωλήσεις των δίσκων που περιγράφουν. Συγκεντρώσαμε λοιπόν μερικές από τις πιο γλαφυρές απόψεις που αφορούν γνωστούς καλλιτέχνες, για να μαθαίνουν οι νέοι και να χαμογελάνε οι παλιοί…
Robert Christgau (The Village Voice) εναντίον Radiohead
«Οι Radiohead δεν θα αναγνώριζαν έναν τραγικό ήρωα, ακόμα κι αν έδιναν για πανελλήνιες. Για αυτούς, ο Bono αντιπροσωπεύει την ψυχή (soul), και τον μιμούνται με κίνδυνο να φαίνονται ακόμα πιο γελοίοι από ό,τι ήδη είναι», έγραφε ο Robert Christgau στη Village Voice για το «OK Computer», που φιγουράρει σήμερα σε λίστες με τα καλύτερα albums όλων των εποχών.
John L Walters απο τον Guardian εναντίον Parov Stelar
«Είναι επίσημο: υπάρχουν πλέον πάρα πολλοί DJs. Δεν είναι μόνο ότι στο μέλλον ο καθένας θα έχει το δικό του 15λεπτο σετ. Πολύ σύντομα, ο αριθμός των DJs θα ξεπεράσει τον αριθμό των clubbers, οδηγώντας τα events σε έναν εξαιρετικά ασταθές μέλλον, μέχρι οι Djs να εξαφανιστούν και να μη γυρίσουν ποτέ. Όταν θα συμβεί αυτό, Parov Stelar δεν θα λείψει σε κανέναν», έγραφε o John L Walters για το «Shine» του Αυστριακού DJ που έχει κερδίσει 10 βραβεία Amadeus στη χώρα του.
Steve Morse απο το The Boston Globe εναντίον Nirvana
«Το μεγαλύτερο μέρος του Nevermind είναι γεμάτο με generic punk pop που έχει γίνει στο παρελθόν από άπειρους καλλιτέχνες, από τον Iggy Pop μέχρι τους Red Hot Chili Peppers… το συγκρότημα έχει λίγα ή τίποτα να πει, αν εξαιρέσεις τις ηλίθιες ασυναρτησίες του τραγουδιστή-στιχουργού Cobain», σημείωνε για ο Steve Morse για το «Nevermind», έναν από τους πιο εμβληματικούς δίσκους των ‘90s, που αποτελεί σημείο αναφοράς ακόμη και σήμερα.
Stephen Davis (The Rolling Stone) εναντίον Lou Reed
«Υπάρχουν ορισμένοι δίσκοι τόσο προφανώς προσβλητικοί, που κανονικά θα έπρεπε να επιτρέπεται κάποιο είδος σωματικής εκδίκησης στους καλλιτέχνες που τους υπογράφουν», έγραφε για το «Berlin» ο Stephen Davis στο The Rolling Stone, που το 2012 εισήγαγε τον τίτλο στη λίστα των 500 καλύτερων album όλων των εποχών.
The Village Voice και Robert Christgau εναντίον Daft Punk
«Αυτοί οι τύποι είναι τόσο Γάλλοι που θέλω να τους ταΐσω με το ζόρι και να τους κόψω τα συκώτια. … Για τους Γιάνκηδες, που είναι λιγότερο πνευματικοί και περισσότερο God Bless America, το One More Time είναι απλά μια ενοχλητική καινοτομία», έγραφε ο Robert Christgau για το «Discovery» των Daft Punk που, 20 χρόνια μετά, έχει αναγκάσει ουκ ολίγα μουσικά Μέσα να επανεκτιμήσουν την αξία του.
Alexis Petridis απο τον Guardian εναντίον Norah Jones
«Στην πραγματικότητα, η Jones μοιάζει λιγότερο με διάδοχος της Ella Fitzgerald και περισσότερο με νέα εκδοχή της Sade: μια όμορφη γυναίκα τραγουδίστρια της οποίας ο εξωτισμός και οι τζαζ πινελιές υπονομεύονται κάπως από τη γνώση ότι φτιάχνει το είδος της μουσικής που βάζουν μικρομεσαία στελέχη επιχειρήσεων για μουσική υπόκρουση, όταν πιστεύουν ότι θα σκοράρουν», έγραφε ο Alex Petridis για το «Feels Like Home», δεύτερο άλμπουμ της Αμερικανίδας, που αργότερα απέσπασε υποψηφιότητα καλύτερου pop δίσκου στα 47α Grammy Awards.
John Langmead (PopMatters) εναντίον The National
«Με έναν διαφορετικό τραγουδιστή θα ήταν απλώς αδιάφοροι και ανέμπνευστοι, εδώ φαίνονται εξαιρετικά αντιπαθητικοί… Κι αφού η μπάντα δεν έχει προσωπικότητα το μόνο που μένει είναι να επικεντρωθείς στο τραγούδι. Αυτό το φρικτό, φρικτό τραγούδι», έγραφε ο John Langmead για το «Alligator», που με περισσότερες από 200 χιλιάδες πωλήσεις, αύξησε σημαντικά το fan base της μπάντας και σήμερα θεωρείται ένα από τα καλύτερα albums των ‘00s.
Lenny Kaye (The Rolling Stone) εναντίον Rolling Stones
«Στο Exile On Main Street και στις τέσσερις πλευρές του είναι σαν να ακούς το ίδιο τραγούδι σε διαφορετικές εκδοχές. Ας ελπίσουμε ότι θα τους δώσει τη σταθερή βάση εκκίνησης που χρειάζονται για να διευρύνουν τον ορίζοντα τους και να μας παραδώσουν (κάτι καλύτερο) την επόμενη φορά» έγραφε ο Lenny Kaye για το και πρώτο διπλό των Stones, που από πολλούς σήμερα χαιρετίζεται ως ένα απ’ τα πιο σημαντικά τους.
Dave Marsh (The Rolling Stone) εναντίον Queen
«Δεν υπάρχει Jazz στο νέο δίσκο των Queen, σε περίπτωση που οι θαυμαστές ανησύχησαν …. Οι Queen δεν έχουν τη φαντασία να παίξουν τζαζ – στην πραγματικότητα οι Queen δεν έχουν τη φαντασία, ούτε για να παίξουν rock & roll» σημείωνε ο Dave Marsh στο The Rolling Stone για το «Jazz», τον έβδομο δίσκο της βρετανικής ροκ μπάντας, που σκαρφάλωσε στη δεύτερη θέση των βρετανικών charts και την έκτη του αμερικανικού Billboard. Μάλιστα, έφτασε σε σημείο να αποκαλέσει τους Queen φασίστες, κερδίζοντας μια θέση στα χρονικά των άστοχων κριτικών με την αποστροφή του για το πώς «το We Will Rock You διατάσει: you will not rock us, we will rock you. Οι Queen μπορεί να είναι το πρώτο φασιστικό συγκρότημα. Δεν μπορώ να φανταστώ γιατί κάποιος να ενδώσει σε αυτά τα φρικιά και τις ρυπογόνες ιδέες τους»…
Carly Simon – No Secrets του Robert Christgau
«Αν ένα άλογο μπορούσε να τραγουδήσει με μία μόνο νότα , είναι σίγουρο ότι θα ακουγόταν σαν την Carly Simon, μόνο που το άλογο δεν θα έκανε ομοιοκαταληξία με τις λέξεις ‘yacht’, ‘apricot’, and ‘gavotte’ (σ.σ. αναφέρεται στο «You’re So Vain») . Μήπως μας κάνει πλάκα; Γιατί την ήθελε ο Mick Jagger; Γιατί τη θέλει ο James Taylor; Και τώρα που το σκέφτομαι γιατί να θέλει κάποιον από τους δύο;»
Jason Josephes απο το Pitchfork εναντίον Belle & Sebastian
«Αυτά τα τραγούδια είναι τόσο κολλώδη που θα έπρεπε να κρέμονται από το αυτί του Ben Stiller, και δεν το εννοώ με την καλή έννοια – στην πραγματικότητα, το εννοώ με τον χειρότερο δυνατό τρόπο», είχε γράψει ο Jason Josephes, ”παίρνοντας έμπνευση” απο την ταινία ”Κάτι Τρέχει με τη Μαίρη” γι αυτή την την κριτική του σχετικά με το άλμπουμ Τhe Boy with the Arab Strap.
The Guardian (Alexis Petridis) εναντίον Van Morrison
«Ο βετεράνος μπλούζμαν ξυπνά τους κοιμισμένους με αυτό το βαρετό και παρανοϊκό διπλό άλμπουμ, που θυμίζει δείπνο μετά από ένα πικρόχολο διαζύγιο», έγραφε ο Alex Petridis για το Latest Record Project Volume 1, που κυκλοφόρησε μόλις τον περασμένο Μάιο, για να φτάσει στο #5 των βρετανικών charts παρά τις γενικά αρνητικές κριτικές του.
Και ίσως η πιο σκληρή και ταυτόχρονα η πιο άστοχη κριτική, δημοσιεύθηκε το 1970 από την Melissa Mills στο περιοδικό Rolling Stone και αφορά το πρώτο άλμπουμ των Uriah Heep, «…Very ‘Eavy …Very ‘Umble»: “Αν αυτό το γκρουπ τα καταφέρει, εγώ θα πρέπει να αυτοκτονήσω. Από την πρώτη νότα ξέρεις ότι δεν θες να ακούσεις άλλο».
