Η Μαρίνα Σάττι, με την απίστευτη ικανότητα να μετατρέπει σε mainstream την παράδοση, επιστρέφει με το «ΠΑΛΙ», αλλά και ένα video clip που ζωντανεύει νοσταλγικές εικόνες από τα παιδικά μας χρόνια μας στην ελληνική ύπαιθρο.
22/06/2021
Το μουσικό σύμπαν της Μαρίνας Σάττι είναι… άπειρο. Είναι και ποπ, είναι και παραδοσιακή, είναι και mainstream, αλλά και εναλλακτική. Είναι η φωνή και η σκηνική παρουσία που έχει καταφέρει να φέρει κοντά μουσικά είδη και πολιτισμούς, που φαινομενικά δεν «κολλάνε». Και το κάνει με τόση επιτυχία τα τελευταία τέσσερα χρόνια, που κάθε της δουλειά απογειώνεται με εκατομμύρια προβολές στο Youtube. Στον ίδιο δρόμο και το «ΠΑΛΙ», με τα views να ξεπερνούν τις 20.000 μέσα σε λίγες ώρες.
Το «ΠΑΛΙ», έχει ιδιαίτερο στίχο, ήχο και αιώνιο και αθεράπευτο θέμα: τον έρωτα. Είναι, όπως η ίδια εξομολογείται, ένας ολόκληρος κόσμος τον οποίο ονειρεύεται μέρα-νύχτα, εδώ και εβδομάδες, μήνες, χρόνια. Μια μελωδία σύγχρονη και ταυτόχρονα κλασσική και ένα πρωτότυπο video εμπνευσμένο από την ελληνική ύπαιθρο, όπου λίγο πολύ όλοι έχουμε ζήσει.
Τη μουσική στο νέο τραγούδι έχει γράψει η ίδια και τους στίχους μαζί με τους Ciel, Μίνωα Θεοχάρη, Saske και Φωτεινή Λαμπρίδη.
Η έμπνευσή μου για το «Πάλι»
“Σαν ψέματα μου φαίνεται ότι το ΠΑΛΙ είναι πια εκεί έξω. Ότι ήρθε η ώρα να σας μιλήσω γι’ αυτό κι εσείς να ξέρετε σε τι αναφέρομαι. Μιλάω τόσο καιρό γι’ αυτό με τον εαυτό μου, με τους φίλους μου, τους συνεργάτες μου, την οικογένειά μου και τώρα μιλάω και με εσάς.
Δεν είναι όμως μόνο το «ΠΑΛΙ» και δεν είναι απλώς οι λέξεις και η μουσική. Είναι ένας ολόκληρος κόσμος τον οποίον ονειρεύομαι μέρα-νύχτα, εδώ και εβδομάδες, μήνες, χρόνια…και το ΠΑΛΙ είναι το πρώτο κεφάλαιο σε όλη αυτή την ιστορία.
To χθες, το σήμερα, το αύριο, ο κόσμος, η Ελλάδα, τα Βαλκάνια, ο παππούς μου που ήρθε από τη Μικρά Ασία. Η ελληνική ύπαιθρος, η επαρχία, η πλατεία του χωριού, η εκκλησία, η αυλή της γιαγιάς με τις κότες, η λευκή πλαστική καρέκλα και το πλαστικό τραπεζομάντηλο με τα φρουτάκια επάνω στο τραπέζι. Οι «γυναίκες» και οι «άνδρες», οι σχέσεις τους, η αγάπη, ο φόβος, το «θέλω αλλά φοβάμαι», το «θέλω αλλά δεν μπορώ», το «ένα βήμα μπρος και δύο πίσω». Τα παιδιά.
Το τραγούδι είναι ένας «σύγχρονος μπάλος». Έτσι θα το περιέγραφα με δυο λέξεις, αν έπρεπε. Αλλά είναι κάτι περισσότερο από αυτό. Είμαι εγώ. Ελπίζω να το αγαπήσετε. Και να το τραγουδήσετε και να το χορέψετε.
Με αγάπη, Μαρίνα”
