O έβδομος δίσκος της τραγουδοποιού τιμά τις επιρροές και αναπολεί το παρελθόν της χωρίς να επαναλαμβάνεται, σε μια αυτοαναφορικότητα που δε χωρά συγγνώμες.
Απο την Μαρία Μεταξά
22/03/2021
Την Παρασκευή 19 Μαρτίου κυκλοφόρησε το «Chemtrails Over The Country Club», και ο έβδομος δίσκος της Lana Del Rey δεν απογοήτευσε ―αν και αρκετοί ενδεχομένως περίμεναν και μουσικά ατοπήματα από την Αμερικανίδα, μετά τις άκομψες κινήσεις και δηλώσεις της των τελευταίων μηνών. Ο τίτλος, πάντως, δεν θα μπορούσε να είναι πιο ταιριαστός, καθώς ευθυγραμμίζεται απόλυτα με την παρανοϊκή ατμόσφαιρα της Αμερικής μετά το 2020, μέσω του συνωμοσιολογικού στοιχείου των αεροψεκασμών πάνω από το country club ―ενός δυνητικά επικίνδυνου σύννεφου υποψίας και τρέλας πάνω από τη χώρα των ευκαιριών.
Θεματολογικά, το άλμπουμ είναι ένα νοητό road trip στις Η.Π.Α., εμπνευσμένο από την περιοδεία της Del Rey το 2019 για το αγαπημένο «Norman Fucking Rockwell!». Όσο για την ενορχήστρωση και την παραγωγή, έχουμε ξανά τον εξαιρετικό Jack Antonoff, που συνεργάστηκε με την Del Rey και στον προαναφερθέντα δίσκο (καθώς και σε άλλες ποπ επιτυχίες όπως το «Melodrama» της Lorde, το «folklore» και το «evermore» της Taylor Swift, και στους δικούς του Bleachers), ενώ ήταν πολύ σημαντική και η συμμετοχή του αγαπημένου συνεργάτη της Del Rey, Rick Nowels.
Το White Dress ανοίγει το άλμπουμ με έναν ψίθυρο που κλιμακώνεται στα όρια της φωνής της, καθώς η 35χρονη πλέον Lana αναπολεί τις μέρες πριν τη διασημότητα, στα ‘00s, όταν δούλευε ως σερβιτόρα και μόλις που ονειρευόταν τι την περίμενε.
Ακολουθεί το ομότιτλο και εθιστικό κομμάτι του δίσκου, όπου τα επιφανή μέλη μιας πολυτελούς λέσχης παρατηρούν ξέγνοιαστα τα ίχνη συμπύκνωσης στον ουρανό, αντανακλώντας τη θεματική της Del Rey: οι αεροψεκασμοί των συνωμοσιολόγων ως αντικείμενο ρέμβης και θαυμασμού, όπως οι τοξικές σχέσεις, οι καταχρήσεις και οι αυτοκτονικές τάσεις, έχουν λειτουργήσει ως το θεματικό κέντρο πανέμορφων και νοσταλγικών τραγουδιών. Παράλληλα, στο κομμάτι που ήταν και το κύριο single από το δίσκο, η Del Rey αναφέρεται ξανά στον εαυτό της:
«Normality settles down over me / I’m not bored or unhappy
I’m still so strange and wild»
Στο Tulsa Jesus Freak που ακολουθεί, και απευθύνεται σ’ έναν αλκοολικό και απόντα σύντροφο, επανέρχεται η αγαπημένη θεματολογία της Del Rey, για την οποία έχει βρεθεί στο στόχαστρο αρκετές φορές στο παρελθόν: «Keep that bottle at your hand, my man / Find your way back to my bed again», και οι στίχοι θυμίζουν τους τοξικούς άντρες από το ντεμπούτο της το 2012, το υπέροχο «Born To Die». Το Let Me Love You Like a Woman που ακολουθεί, είναι ένα ερωτικό τραγούδι γεμάτο τρυφερότητα και σχεδόν μητρική αγάπη, χωρίς κάποιο συγκεκριμένο παραλήπτη.
Επόμενο έρχεται το πανέμορφο και εντελώς Lan-ικό Wild at Heart· ομώνυμο με την ταινία του David Lynch από το 1990, και με μια αναφορά στο θρυλικό «Sunset Boulevard» του Billy Wilder (1950), το τραγούδι μοιάζει να αποτελεί μια απάντηση τόσο στους επικριτές, όσο και στους θαυμαστές της, καθώς η Lana τραγουδά: «If they love me, they’ll love me / ‘cause I’m wild, wild at heart».
To μπιτάτο Dark But Just A Game ακολουθεί δυναμικά, θυμίζοντας αρκετά τα πρώιμα κομμάτια της Del Rey (βλ. «Α.Κ.Α. Lizzy Grant», 2010) αλλά και ελαφρώς το One των U2 στο κουπλέ. Αναφέρεται στο σκοτάδι της καριέρας των μουσικών, πατώντας σε μια ατάκα του Antonoff που ειπώθηκε σε ένα πάρτυ. Ακολουθούν τα πιο μέτρια Not All Those Who Wander Are Lost (στίχος από ένα ποίημα του J.R.R. Tolkien στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών) και Yosemite, και φτάνουμε στο εξαιρετικό Breaking Up Slowly, ντουέτο με την Nikki Lane, και φόρος τιμής στην πολυτάραχη ζωή της Πρώτης Κυρίας της country μουσικής και ειδώλου της Del Rey, Tammy Wynette.
Στο Dance ‘Til We Die, η Lana διασκευάζει Joni (Mitchell), χορεύει με την Joan Baez, ενώ της τηλεφωνεί η Stevie (Nicks) και η Court (-ney Love) σχεδόν της έκαψε το σπίτι!, σε μια διασκεδαστική κατάρριψη του κλισέ «ποτέ μη γνωρίζεις τους ήρωές σου». Πράγματι, ο δίσκος κλείνει με μια πολύ όμορφη διασκευή στο For Free, τραγούδι-σχόλιο πάνω στην επιτυχία και στη δόξα της Joni Mitchell από το 1970, μαζί με τις Weyes Blood και Zella Day.
Μιλήσαμε για αναπόληση, αυτοαναφορικότητα και ήχο ταυτισμένο με το όνομά της· ωστόσο, μήπως η Lana Del Rey δεν εξελίσσεται; Θα λέγαμε πως μοιάζει να γίνεται όλο και περισσότερο ο εαυτός της ―και αυτό έχει ως αποτέλεσμα μια κάποια προβλεψιμότητα, όχι όμως σε βάρος της δημιουργικότητας και της μουσικής της ποιότητας.
Το «Chemtrails Over The Country Club» είναι ένας πολύ δυνατός δίσκος, σε μεγάλο βαθμό αυτοβιογραφικός, γεμάτος αναφορές σε αγαπημένες ταινίες, μουσικές και προσωπικά είδωλα. Παρά τον άκομψο χειρισμό της Del Rey όσον αφορά την παρουσίαση του εξωφύλλου, εκείνο μαρτυρά την παρουσία γυναικείας αλληλεγγύης, που κορυφώνεται με τις αναφορές στα είδωλά της, αλλά και το ντουέτο με τη Nikki Lane και τη συμμετοχή των Weyes Blood και Zella Day στο φόρο τιμής στη Joni Mitchell που κλείνει το δίσκο.
Όσο για το κορίτσι με το λευκό φόρεμα, μοιάζει να έχει ωριμάσει. Η αναφορά στην πονεμενη Wynette και στην τοξικότατη σχέση της με τον George Jones είναι απλώς αναφορά, χωρίς το στοιχείο της ωραιοποίησης για το οποίο έχει κατηγορηθεί ―άλλωστε, το κομμάτι λέει πως breaking up was the right thing to do. Στο Yosemite, η μουσικός δηλώνει πως δεν είναι πια candle in the wind (αναφορά τόσο στο τραγούδι του Elton John από το 1973, όσο και στο δικό της Mariners’ Apartment Complex), αλλά πατάει γερά στα πόδια της, ξέρει πότε πρέπει να προχωρήσει και για ποιους λόγους κάνει όσα κάνει. Η δοτικότητα της ερωτευμένης γυναίκας στο Let Me Love You Like a Woman είναι μια συνειδητή επιλογή, και όχι μια επιβεβλημένη παθητικότητα.
Η Lana Del Rey δεν ωραιοποιεί καταστάσεις, απλώς της αρέσει να αναπαράγει μια συγκεκριμένη αισθητική που την έχει καθορίσει, τόσο μουσικά όσο και προσωπικά. Όσο για τη φανερή δυσκολία χειρισμού των δημοσίων σχέσεων, αυτή εξακολουθεί να μας προβληματίζει: κατά πόσο αδιαφορεί πράγματι για τις συνέπειες, και σε τι βαθμό στερείται η προκλητική συμπεριφορά της οποιαδήποτε σκοπιμότητα, ή φανερώνει άγνοια; Εμείς θέλουμε να πιστεύουμε πως είναι πράγματι wild at heart, και το «Chemtrails Over The Country Club» μας αποζημιώνει.
