Από την ποπ στη ροκ και πάλι πίσω, αυτά είναι μερικά από τα πιο επιτυχημένα, ανατρεπτικά covers, που κατάφεραν να αφήσουν πίσω τους τους περιορισμούς των αυθεντικών κομματιών και να αυτονομηθούν.
Από την Άννα Φαρδή
23/11/2020
Ο Νοέμβριος ήταν ένας καλός μήνας για τους φαν των διασκευών: κάτι η ανακοίνωση της Miley Cyrus για έναν cover δίσκο των Metallica, κάτι η εκδοχή της Phoebe Bridgers και της Maggie Rogers στο «Iris» των Goo Goo Dolls, για να γιορτάσουν τη νίκη Μπάιντεν και κάτι ο επερχόμενος δίσκος των Deine Lakaien, με μία πλευρά αποκλειστικά με covers και μία πρώτη γεύση από τη μινιμαλιστική εκδοχή του «Because the night», μας άφησαν να περιμένουμε ένα μέλλον ντυμένο με ανατρεπτικές ματιές σε «μην αγγίζετε» κλασικά κομμάτια.
Προσωπικά, όσο σιχαίνομαι τα κινηματογραφικά remakes, τόσο λατρεύω τις μουσικές διασκευές. Μάλιστα, όσο πιο παρατραβηγμένη και μακριά από το αυθεντικό, τόσο το καλύτερο, με είδη να ανακατεύονται και να μπλέκονται, ανοίγοντας διαφορετικές εκδοχές στην εξέλιξη της ιστορίας. Στην παρακάτω λίστα, συγκεντρώσαμε μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα covers που καταρρίπτουν τα στεγανά και τις μουσικές ταμπέλες. Δεν συμπεριλαμβάνονται οι μπόσα εκδοχές, όπως η δουλειά των Nouvelle Vague στην ιστορική new και dark wave σκηνή, ούτε και τα σύγχρονα σουίνγκ -και όχι μόνο- των Scott Bradlee’s Postmodern Jukebox, που αποτελούν μια κατηγορία από μόνα τους, αλλά μεμονωμένες προσπάθειες original δημιουργών. Επίσης, περιλαμβάνονται τραγούδια που έχουν κυκλοφορήσει κανονικά σαν single ή στο πλαίσιο album και όχι διασκευές που έχουν πραγματοποιηθεί για ζωντανές εμφανίσεις ή κινηματογραφικά soundtracks.
Satisfaction – Devo
Ottis Redding, οι Residents και η Britney Spears είναι μερικά από τα acts που δε φοβήθηκαν να διασκευάσουν ένα από τα πιο πολυτραγουδισμένα κομμάτια όλων των εποχών. Όμως το ατονικό, σπασμωδικό ξέσπασμα των Devo κατάφερε να κάνει το «(I can’t get no) Satisfaction» σχεδόν αγνώριστο, δίνοντας ένα εντελώς διαφορετικό νόημα στον ύμνο των Mick Jagger και Keith Richards, με τον Brian Eno στην παραγωγή να δίνει τον καλύτερο new wave εαυτό του.
Personal Jesus – Nina Hagen
Δεν υπάρχει τραγούδι που να περνάει από το λαρύγγι της Nina Hagen και να μη βγαίνει προς τα έξω πιο απειλητικό και επιβλητικό. Το «Personal Jesus», το μεγαλύτερο hit των Depeche Mode (https://www.pepper966.gr/depeche-mode-weekend-ston-pepper-96-6/), είναι ήδη αβανταδόρικο, όμως η εκδοχή της Γερμανίδας καταφέρνει να συνδυάσει την θεατράλε παράνοιά της με μία γκόσπελ πλευρά, που φτιάχνει μία νέα θρησκεία με τον Ιησού στο κέντρο μιας στοιχειωμένης Αγγλικανικής εκκλησίας, περιτριγυρισμένο από μία εύθυμη, στεντόρια χορωδία.
Into the Groovey – Ciccone Youth
Industrial και ψυχωμένη η ματιά των Sonic Youth πάνω στον ύμνο των 80s, που από τη λατρεία τους για την βασίλισσα της ποπ, δημιούργησαν μια side band αποκλειστικά αφιερωμένη σ’ εκείνη. Πετάμε τις γκέτες, τα κολλάν από λύκρα και τις βάτες της Madonna και φοράμε δερμάτινα μπουφάν και ξεβαμμένα στενά τζιν, για το δικό τους «Into the Groovey». Φήμες λένε ότι, παρότι δεν πλήρωσαν για τα δικαιώματα των τραγουδιών και των samples, αλλά ούτε της φωτογραφίας που έγινε εξώφυλλο στον μοναδικό δίσκο τους («The Whitey Album»), η Madonna απόλαυσε τόσο πολύ τη δουλειά τους που δεν κίνησε καμία νομική διαδικασία απέναντι τους.
Radioactivity – Fatboy Slim
Ευχαριστούμε το Θεό και τη δισκογραφική Azuli για την δημιουργία των συλλογών «Late Night Tales» που μας ξανασυστήνουν τη μουσική ιστορία των εκάστοτε καλλιτεχνών και συγκροτημάτων. Στην εκδοχή του το 2007, ο Fatboy Slim επέλεξε να παίξει με τα κλασσικά, μιξάροντας μια uptempo βερσιόν του «Radioactivity» των Kraftwerk που θυμίζει περισσότερο funk βόλτα δίπλα στο Σηκουάνα παρά το δυσοίωνο αρχικό κομμάτι.
Iron Man – The Cardigans
Δεν είναι λίγοι οι καλλιτέχνες που άγγιξαν τους Black Sabbath προσπαθώντας να φτάσουν κάπως κοντύτερα στο βάθρο τους και η ιστορία ενός άγριου υπερήρωα πάνω σε μια σχετικά απλή παρτιτούρα, αποδείχτηκε κάτι παραπάνω από γοητευτική. Δε θα καταλάβουμε ποτέ, όμως, πώς αποφάσισαν οι Cardigans το 1996 να «γδύσουν» το τραγούδι από τις δυναμικές πλην εύκολες κιθάρες του και να το φέρουν σε μια πιο ανάλαφρη, τζαζ εκδοχή. Τα λιγωτικά φωνητικά της Nina Persson το κάνουν πολύ πιο ανατριχιαστικό, όταν συνδυαστούν με τους θανατερούς στίχους.
Running up that hill – Chromatics
Μόλις νυχτώσει μπαίνεις στο αμάξι και οδηγείς μέχρι να στερέψει η βενζίνη. Αυτό είναι το καταλληλότερο σκηνικό για τη διασκευή των Chromatics, που πολύ πετυχημένα, συμπεριλαμβάνεται στο δίσκο τους «Night Drive». Το πρώτο single της Kate Bush έμελλε τόσο να πολυακουστεί όσο και να πολυδιασκευαστεί, όμως η italo disco εκδοχή των Chromatics το φέρνει στο σήμερα, γδύνοντας το από τα mid-80s φωνητικά και φορτώνοντας το με βαριά ηλεκτρονικά ντραμς, σύνθια και αέρινα φωνητικά.
Avalanche – Nick Cave and the Bad Seeds
Το πρώτο τραγούδι στον ντεμπούτο δίσκο των Bad Seeds, είναι η δυσοίωνη διασκευή του Cave στο «Avalanche» του Leonard Cohen. Η φλαμένγκο ιστορία μιας ερωτικής ψύχωσης γίνεται ένα τραγούδι τρόμου χάρη στα βαθιά, σχεδόν διεστραμμένα φωνητικά του Cave, ξεδιπλώνοντας μία φρικιαστική υπόθεση. Από τότε μέχρι σήμερα ο Cave έχει διασκευάσει πολλάκις τον κορυφαίο μουσικό, αλλά αυτό το πρώτο cover παραμένει το πιο επιτυχημένο όλων.
Hurt – Johhny Cash
Αν ένα κομμάτι κατάφερε να ξεπεράσει την αυθεντική εκδοχή και σχεδόν να μας κάνει να την ξεχάσουμε, είναι το «Hurt». Αρχικά από τους Nine Inch Nails, το industrial, ωμό κομμάτι βρήκε νέα ζωή από τον Johhny Cash, σε μία νέα ειλικρινή και συναισθηματική εκδοχή. Ήταν μία από τις τελευταίες επιτυχίες του Cash και γιγαντώθηκε σε τέτοια θρυλικά επίπεδα, που ανάγκασε τον Trent Reznor να πει πως «δεν του ανήκει πια» και εμάς να ξεχάσουμε πως ξεκίνησε ως κάτι εντελώς διαφορετικό.
