17/10/2020
Ο προσωπικός δίσκος του Matt Berninger ξεπέρασε τις προσδοκίες μας, με τραγούδια που θυμίζουν National, αλλά και όχι, φέρνοντας την ώριμη προσωπικότητα του καλλιτέχνη σε πρώτο πλάνο.
Από τη Μαρία Μεταξά
Ο frontman των The National κυκλοφορεί τον πρώτο solo δίσκο του, με τίτλο Serpentine Prison. Της κυκλοφορίας προηγήθηκαν τρία singles, για τα οποία κάναμε λόγο σε προηγούμενο άρθρο. Η αρχική ιδέα ήταν ένας δίσκος με διασκευές, εμπνευσμένος από το προσωπικό αγαπημένο του Berninger, «Stardust» του Willie Nelson (1978), στο οποίο έκανε επίσης παραγωγή ο μεγάλος Booker T. Jones. Τελικά, ο δίσκος που ακούμε σήμερα είναι πολύ προσωπικός, και γεμάτος με εξαιρετικά κομμάτια.
To άλμπουμ ανοίγει με τους στίχους “My eyes are T-shirts”, they’re so easy to read / I wear them for you, but they’re all about me”, προοικονομία για ένα δίσκο του οποίου ο δημιουργός εκφράζει απόλυτα τον εαυτό του. Ακολουθούν τα Distant Axis και One More Second, και στη συνέχεια το λίγο πιο σκοτεινό Loved So Little, για να φτάσουμε στο ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό Silver Springs: στο τελευταίο ακούμε και την μπασίστρια του David Bowie, Gail Ann Dorsey.
Ακολουθεί το γλυκύτατο Oh Dearie, που το ξεχωρίζουμε για την ευαισθησία που το διακρίνει. Το πιάνο, η ακουστική κιθάρα και τα έγχορδα συνοδεύουν τη φωνή και τους πονεμένους στίχους του Berninger: «Είναι ένα τραγούδι για το σεβασμό απέναντι στην κατάθλιψη και στους ανθρώπους που την έχουν. Ο αδερφός μου περνάει φάσεις. Δε γνωρίζω ούτε ένα άτομο που να μην έχει καταβληθεί από τη θλίψη», λέει ο Αμερικανός.
“How do people do it? / I can not see through it”.
Ακολουθεί το νοσταλγικό και παραπονεμένο Take Me Out Of Town, το πολύ γλυκό Collar of Your Shirt, και φτάνουμε στο υπέροχο, ορχηστρικό All For Nothing, στο οποίο συμμετέχει ξανά η Dorsey, αλλά και ο Brent Knopf (συνεργάτης του Matt από τους EL VY). Ο δίσκος κλείνει με το ομώνυμο κομμάτι, τη μελαγχολική αφήγηση του Serpentine Prison.
Ο πρώτος δίσκος του Matt Berninger δεν ικανοποίησε απλώς τις προσδοκίες μας, αλλά ίσως τις ξεπέρασε. Τα τραγούδια θυμίζουν εκείνα των National τόσο ώστε να είναι οικεία στους θαυμαστές της μπάντας, και διαφέρουν τόσο ώστε να διακρίνεται με το πρώτο κιόλας άκουσμα η ώριμη προσωπικότητα του Berninger, και όχι μόνο μέσα από τη βαρύτονη φωνή του. Το Serpentine Prison αποπνέει θλίψη και γλυκιά νοσταλγία, επιθυμία για απόδραση, ζεστασιά, και μία συγκρατημένη αισιοδοξία ταυτόχρονα με μία αίσθηση ματαίωσης που μας κάνει να ανασηκώνουμε τους ώμους και να χαμογελάμε.
«Συχνά όταν γράφω, γράφω τραγούδια που εύχομαι να τραγουδούσε σε μένα κάποιος άλλος ―είτε αυτή θα ήταν η Nina Simone, είτε οι άνθρωποι που αγαπώ», λέει ο Matt Berninger. Και τον ευχαριστούμε που τραγουδάει σε μας.
