Το πιο συναρπαστικό στοιχείο στο παιχνίδι του Τσιτσιπά είναι η επιβεβαίωση, σε κάθε εξαιρετική εμφάνισή του, ότι δεν έχουμε δει ακόμη μέχρι πού μπορεί να φτάσει.
Από τον Ιωσήφ Πρωϊμάκη
10/10/2020
Τέσσερις ώρες με τον Στέφανο Τσιτσιπά: Κανονικά, αυτός θα ήταν ο τίτλος μιας μεγάλης συνέντευξης με τον Έλληνα τενίστα. Θα τον είχα συναντήσει σε κάποιο μικρό παριζιάνικο καφέ ένα βροχερό φθινοπωρινό πρωινό, θα τον είχα ακολουθήσει σε μια χαλαρή του προπόνηση κι ύστερα, σε ένα ελαφρύ γεύμα, θα λέγαμε πολλά ωραία για τις απαιτήσεις και τις θυσίες του πρωταθλητισμού, τη συγκίνηση της νίκης, το rush της υπέρβασης. Θα το ήθελα πολύ κι υπόσχομαι να τον χρησιμοποιήσω αν ποτέ συμβεί, όμως ετούτη τη φορά ο τίτλος αναφέρεται στις τέσσερις ώρες που πέρασα παρακολουθώντας την αναμέτρηση του με τον Νόβακ Τζόκοβιτς, στον ημιτελικό του Ρολάν Γκαρός. Tέσσερις ώρες στις οποίες ο Στέφανος Τσιτσιπάς ίσως μας έδειξε περισσότερα για αυτόν, από όσα θα μπορούσε να πει σε μια συνέντευξη.
Και τι ημιτελικός αλήθεια! Χορταστικός και γεμάτος, ένα θέαμα υψηλού επιπέδου, με ποικιλία, ανατροπές και ένταση, κι ένα από τα παιχνίδια που θυμίζουν πώς, τη νίκη από την ήττα, μπορεί να τις χωρίζει εκείνη η μια μπάλα, που είναι ικανή να ανατρέψει τις ψυχολογίες και να αλλάξει τις ισορροπίες ενός αθλήματος που, στο πιο υψηλό του επίπεδο, παίζεται κυρίως με το νου.
Δεν θα κάνω μακρυτενείς αναφορές στην ιστορική αυτή εμφάνιση του Στέφανου Τσιτσιπά (πρώτος Έλληνας στην ιστορία του αθλήματος που φτάνει σε ημιτελικό του Ρολάν Γκαρός), ούτε στον τρόπο που στάθηκε στο ύψος της περίστασης κι ακόμη παραπάνω. Μονάχα αυτό θέλω να πω: ο Τσιτσιπάς έδειξε για άλλη μια φορά ότι είναι ένας παίκτης με την ποιότητα εκείνη που βλέπουμε να εμφανίζεται μια-δύο φορές ανά γενιά. Να, όπως την είχαμε δει να εμφανίζεται πριν από μια γενιά στον Νόβακ Τζόκοβιτς, λόγου χάρη.
Είναι ένας παίκτης με εκρήξεις, με στιγμές θεάματος και υπέρβασης που ευνοούν κι εκείνες τις μελίρρητες εξάρσεις των αθλητικογράφων τις γεμάτες εθνική υπερηφάνεια, είναι όμως κι ένας παίκτης κλάσης, με φινέτσα και ακρίβεια και τόλμη υπολογισμένη, με επιμονή και με ωριμότητα ολοένα αυξανόμενη.
Δεν έχει, προφανώς, τη σταθερότητα που έρχεται με την εμπειρία στις αναμετρήσεις κορυφαίου επιπέδου, κι αυτό απλώς γιατί είναι ακόμη ανερχόμενος. Αυτό το τελευταίο, όμως, είναι και το πιο συναρπαστικό στοιχείο στο παιχνίδι του Τσιτσιπά: η διαβεβαίωση, σε κάθε εξαιρετική εμφάνισή του, ότι δεν έχουμε δει ακόμη μέχρι πού μπορεί να φτάσει. Αυτό είναι, άλλωστε, που τον κάνει κι έναν τόσο επικίνδυνο αντίπαλο για παίκτες σαν τον Τζόκοβιτς, παίκτες που έχουν γράψει χρόνια στα top tiers του αθλήματος: η απειλή του απρόβλεπτου, συνδυασμένη με την γνώση πως υπάρχει και επόμενη φουρνιά. Η οποία, πλέον, ίσως δεν ακολουθεί απλά, αλλά είναι ήδη εδώ.
Αυτή η συνειδητοποίηση, που σκέπασε σαν συννεφιά το πρόσωπο του Τζόκοβιτς στο τέταρτο και πέμπτο σετ, που στόμωσε το κοφτερό του βλέμμα, αυτή ήταν και η μεγάλη νίκη του Τσιτσιπά, κι ας έχασε το τελευταίο σετ. Το τένις, άλλωστε, είναι ένα παιχνίδι που διαρκεί πολύ περισσότερο από ένα ματς.
Roland Garros © Julien Crosnier/FFT
